ನಾನೊಬ್ಬ ಜುಜುಬಿ ಓದುಗ. ನನ್ನ ಹಾಡು ನನ್ನದು

ಕದಡಿದ ನೀರು ಕೊಂಚ ತಿಳಿಯಾಗಿದೆ. ಯು. ಆರ್. ಅನಂತಮೂರ್ತಿ ಮಾತು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿ ಓದುವುದರಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಎಸ್. ಎಲ್. ಭೈರಪ್ಪ ಅನಂತಮೂರ್ತಿ ಹೇಳಿಕೆಯ ಕುರಿತು ಮಾತಾಡುವುದಕ್ಕೇ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ‘ಆವರಣ’ದ ಓದು ಅನ್ನುವ ಒಂದು ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದಾಗಲೂ ಅವರು ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ.
ಈ ಅನಗತ್ಯ ವಿವಾದ ನಮಗೆ ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾವ್ಯಾರೂ ಒಂದು ಕೃತಿ ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ಅನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅದನ್ನು ಓದುವುದಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಓದು ನಮ್ಮ ಖಾಸಗಿ ಖುಷಿ. ಕೇವಲ ವಾದ ಮಾಡುವವರೂ ಬರೆಯುವವರೂ ಚರ್ಚಾಪಟುಗಳೂ ವಿಮರ್ಶಕರೂ ಒಂದು ಕೃತಿಯನ್ನು ಅಧ್ಯಯನದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಓದಬಹುದು. ಅಂಥವರು ಸಾವಿರ ಓದುಗರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೋ ಇಬ್ಬರೋ ಆಗಿರಬಹುದು. ಅವರೂ ಕೂಡ ಆ ಕೃತಿಯನ್ನು ದುಡ್ಡುಕೊಟ್ಟು ಕೊಂಡುಕೊಂಡಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಕಾಂಪ್ಲಿಮೆಂಟರಿ ಕಾಪಿ ಓದಿಕೊಂಡು ಅವರು ಅಧ್ಯಯನಾಸಕ್ತರಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ, ಓದುಗ? ಭೈರಪ್ಪನವರ ಪುಸ್ತಕ ಬಂದಿದೆ ಅನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಪಾರ್ಕಿಂಗಿಗೆ ಒದ್ದಾಡಿ, ಕೆಲಸದ ನಡುವೆ ಹೇಗೋ ಬಿಡುವು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪುಸ್ತಕದಗಂಡಿಗೆ ನುಗ್ಗಿ ರಿಯಾಯಿತಿಗೂ ಕಾಯದೇ ಪುಸ್ತಕ ಕೊಂಡುಕೊಂಡು ಅದರ ಮುಖಪುಟ ಕೊಳೆಯಾಗದಂತೆ ಮನೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದು, ತನ್ನ ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಾ, ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಪುಸ್ತಕ ಓದ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಸುಖಿಸುತ್ತಾ, ತನಗೆ ತಾನೇ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುತ್ತಾ, ಹೊಸ ಹೊಳಹೊಂದು ಕಂಡರೆ ಖುಷಿಪಡುತ್ತಾ ಇದ್ದುಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಆ ಸಂಭ್ರಮ ಬೈರಪ್ಪನವರ ಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅನಂತಮೂರ್ತಿ, ತೇಜಸ್ವಿ, ಕಂಬಾರ, ರವಿ ಬೆಳಗೆರೆ ಯಾರು ಬರೆದರೂ ಅವರವರ ಓದುಗರಿಗೆ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ ನಮ್ಮಂಥ ಓದುಗರ ಬಗ್ಗೆ ಈ ಲೇಖಕರಿಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಪ್ರೀತಿ ಇರುತ್ತದಾ? ಒಮ್ಮೆ ಲಂಕೇಶರು ಓದುಗನೊಬ್ಬನಿಗೆ ‘ನೀನೊಬ್ಬ ಜುಜುಬಿ ಓದುಗ’ ಎಂದು ಬೈದಿದ್ದರು. ಇವತ್ತಿಗೂ ನನ್ನ ಕೃತಿ ಏನನ್ನಿಸಿತು ಅಂತ ಒಬ್ಬ ಓದುಗನನ್ನೂ ಲೇಖಕ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಓದುಗರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮುಖ್ಯವೇ ಅಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದು ದಾಖಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವುದು ಲೇಖಕನಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ಅದರ ಬದಲು ಅವರು ವಿಮರ್ಶಕರ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕಷ್ಟೇ ಬೆಲೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ತಮಗೊಂದು ಸ್ಥಾನ ದೊರಕಿಸಿಕೊಡುವವರು ಅವರೇ ತಾನೇ?
ಆದರೆ ಯಾವ ಓದುಗ ಕೂಡ ವಿಮರ್ಶಕನನ್ನು ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಕರ್ವಾಲೋ ಕುರಿತು ವಿಮರ್ಶೆ ಪ್ರಕಟವಾಗುವ ಮೊದಲೇ ಅದನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಲಕ್ಷಾಂತರ. ‘ಪರಿಸರದ ಕತೆಗಳು’ ಕುರಿತು ವಿಮರ್ಶೆಯೇ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅಲ್ಲಿ ವಿಮರ್ಶಕನಿಗೆ ಪ್ರವೇಶಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ? ಹಾಗೇ, ಕಾರಂತರ ಕಾದಂಬರಿಗಳು, ಕುವೆಂಪು ಕಾದಂಬರಿಗಳೂ, ನಾವು ಓದಿದ ಎಷ್ಟೋ ಕತೆ, ಕವಿತೆ, ಕಾದಂಬರಿಗಳೂ ಯಾವ ಗದ್ದಲವನ್ನೂ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಕತೆಗಾರರೋ ಕಾದಂಬರಿಕಾರರೋ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಓದುಗರು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಕತೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನೇನೂ ಓದುಗ ಕೇಳಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ಕೃತಿಯಿಂದಾಗಿ ಸಮಾಜವೇ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೋಮುವಾದ, ಜಾತೀವಾದ, ಜನಾಂಗೀಯವಾದ ತಲೆದೋರುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದೆಲ್ಲ ಸುಳ್ಳು ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಅದೆಲ್ಲ ಇದೆ ಅಂತ ಇವರು ಹೇಳುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಅದನ್ನು ಅರ್ಧ ಲಕ್ಷ ಮಂದಿ ಓದಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅದರಿಂದಾಗಿ ಎಲ್ಲೂ ಸೌಹಾರ್ದ ಹಾಳಾದದ್ದು ಸುದ್ದಿಯಾಗಿಲ್ಲ. ತುಂಬ ಆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದು ತರ್ಕ ಕುತರ್ಕಗಳನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಯೋಚಿಸುವ ಅಗತ್ಯ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆಯಾ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ಇವರು ಭಾವಿಸಿದಷ್ಟು ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವ ಮಾಧ್ಯಮವಾ? ತಾವು ಮುಖ್ಯ ವಕ್ತಾರರು ಅಂದುಕೊಂಡಿರುವ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಹೆಸರು ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ಶೇಕಡಾ ಒಂದರಷ್ಟು ಮಂದಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬಹುದಾ? ಅವರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ ಒಂದರಷ್ಟು ಮಂದಿ ಅವರ ವಿಮರ್ಶೆ ಓದಿರಬಹುದಾ? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಯಾಕೆ ಪಂಚಕೋಟಿ ಕನ್ನಡಿಗರ ನಾಡಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಮಾರುವುದಕ್ಕೂ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದೆ?
ಸುಮ್ಮನೆ ಇದೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಯಿತು. ಕವಿ ಯಾರು ಅನ್ನುವುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಕೇಳಿ ಮೆಚ್ಚಿದ ‘ಜೋಯಿಸರ ಹೊಲದೊಳಗೆ ಕುಣಿವ ಕೆಂಗರುವಿನಾ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಹೆಸರು’ ಹಾಡು ನೆನಪಾಯಿತು. ಇವತ್ತಿಗೂ ಕವಿ ಯಾರೆಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಹಾಡುಗಳು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿವೆ.
ಮಳೆ ಶುರುವಾಗುವುದರಲ್ಲಿದೆ. ಮಳೆಯ ಸಂಜೆ ಕಿಟಕಿಯ ಪಕ್ಕ ಕುಳಿತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದಾಕ್ಷಣ, ಅಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಬಡವನ ಮನೆಗೆ ನೀರು ನುಗ್ಗುತ್ತಿದೆ. ಖುಷಿಪಡುವ ನೀನು ಜೀವವಿರೋಧಿ ಅಂದರೆ ಏನು ಸಾಯೋಣ?