ಇಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ­ಯಿ­ಡುವ ಹೆಣ್ಣಿ­ಗಿ­ರುವ ಭಯ ಅನಾ­ದಿಯು..

ಅದು ಕವಿ­ತೆಯಾ? ಕಥ­ನವಾ? ಕವಿ­ತೆಯ ಮೂಲಕ ಹೇಳುವ ಕತೆಯಾ, ಕತೆಯೇ ಕವಿ­ತೆ­ಯಾದ ಬೆರಗಾ?
ಹೀಗೆ ಶುರು­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ ಅದು;
ಬೆಕ್ಕು ಬರು­ವು­ದಿಲ್ಲ ಮಗೂ, ಹಾಲು ಮಡಕೆ ಮುಚ್ಚಿಡು.
ಕತ್ತ­ಲಲ್ಲಿ ಎಡ­ವ­ದಂತೆ ದೀಪ­ವೊಂದು ಹಚ್ಚಿಡು.
ಬೆಕ್ಕು ಬರು­ವು­ದಿಲ್ಲ ಅನ್ನು­ತ್ತಲೇ ಹಾಲು ಮಡಕೆ ಮುಚ್ಚಿಡು ಅಂತ ಬರೆ­ಯು­ತ್ತಾನೆ ಕವಿ. ಅಂದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ತಿಳು­ವ­ಳಿ­ಕೆಗೆ ತದ್ವಿ­ರುದ್ದ ಯೋಚನೆ. ಬೆಕ್ಕು ಬರು­ತ್ತದೆ ಹಾಲು ಮಡಕೆ ಮುಚ್ಚಿಡು ಅನ್ನು­ವುದು ಒಂದು ಥರ. ಅಧರ ಮುಂದಿನ ಸಾಲಲ್ಲೇ ಕತ್ತ­ಲಲ್ಲಿ ಎಡ­ವ­ದಂತೆ ದೀಪ­ವೊಂದು ಹಚ್ಚಿಡು ಅನ್ನುವ ಮತ್ತೊಂದು ಅಚ್ಚರಿ.
ಇದನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೇ ಬಿಟ್ಟು ಕವಿ ಮತ್ತೆ­ಲ್ಲಿಗೋ ಜಿಗಿ­ಯು­ತ್ತಾನೆ;
ಬೆಟ್ಟ­ಗ­ಳಿಗೆ ಹಗ­ಲಿ­ರುಳೂ ನೀಲ ನೀಲ ನಿದ್ದೆಯು
ಊರ ಸುತ್ತ ತೆನೆ­ಗ­ಳಿಂದ ತೊನೆವ ಹಸಿರು ಗದ್ದೆಯು
ಸಾಲು ಮರದ ನೆರ­ಳಿ­ನಲ್ಲಿ ಹಾವಿ­ನಂಥ ಹಾದಿಯು
ಇಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ­ಯಿ­ಡುವ ಹೆಣ್ಣಿ­ಗಿ­ರುವ ಭಯ ಅನಾ­ದಿಯು.

ಹೀಗೊಂದು ಚಿತ್ರಣ ಕೊಟ್ಟ ಕವಿ ಜಿಗಿ­ಯು­ವುದು ಊರಿನ ವರ್ಣ­ನೆಗೆ. ಆ ಊರಿನ ವರ್ಣ­ನೆಯೋ ಮತ್ತೂ ವಿಚಿತ್ರ;
ಊರು ಉಡಿ­ಯೊ­ಳಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂಡು ನಿಂತ ತೆಂಗು ಅಡ­ಕೆಯು
ಸಾಲ­ದಲ್ಲಿ ಸೋಲಿ­ನಲ್ಲಿ ಬೇಯು­ವ­ವರ ಮಡ­ಕೆಯು
ಮುಗಿಲು ಹರಿದ ಹಾಗೆ ಸುರಿ­ದು­ಬಿದ್ದ ಮಳೆಯ ನೀರಿಗೂ
ನೆಲದ ನೋವು ಎದೆಯ ಕಾವು ಆರ­ಲಿಲ್ಲ ಯಾರಿಗೂ.
ಈ ಊರಿನ ಚಿತ್ರ­ದಿಂದ ಒಂದು ಕ್ಲೋಸ­ಪ್ಪಿಗೆ ಹೊರ­ಳು­ತ್ತದೆ ಕವಿತೆ. ಅದೂ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾ­ಗಿದೆ ನೋಡಿ;
ಇಲ್ಲೆ ಇದ್ದ ಮಂಜು­ಗೌಡ ಕೆರೆಯ ಬಯ­ಲಿ­ನಂ­ಚಿಗೆ
ಹೂವ ಹೊದಿ­ಸು­ತಿತ್ತು ಬಳ್ಳಿ ಹೆಣೆದ ಮನೆಯ ಹೆಂಚಿಗೆ
ಅವ­ನಿ­ಗಿ­ದ್ದ­ಳೊಬ್ಬ ಮಗಳು, ನಾಗಿ ನಾಗ­ವೇ­ಣಿಯು
ಹಾವಿ­ನಂಥ ಜಡೆಯ ತುಂಬ ಹೂವ ಮುಡಿವ ರಾಣಿಯು
ಇದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಮೀಪ ಚಿತ್ರ. ಊರಿ­ನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ಮನೆ­ಯಿಂದ ನಾಗಿಯ ಕಡೆ ಹೊರಳಿ ಕವಿ­ಕೆ­ಮರಾ ನಿಲ್ಲು­ವುದು ಅವಳ ಮುಂದೆ;
ಬೊಗ­ಸೆ­ಗಣ್ಣು, ಗಲ್ಲ­ದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ನಗೆಯ ಮಲ್ಲಿಗೆ
ಕಂಪು ಸೂಸಿ ಕರೆ­ಯು­ತಿತ್ತು ಕನ­ಸು­ಗ­ಳನು ಮೆಲ್ಲಗೆ
ಅವಳ ನುಡಿಯ ಮಿಂಚು­ಕಿ­ಡಿಯ ಹೊತ್ತಿ­ಸಿತ್ತು ಸುತ್ತಲೂ
ಅವಳ ನಗೆಯ ನೂರು ಬಗೆಯ ನೆನಪು ಬುಗ್ಗೆ ಎತ್ತಲೂ
ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಾಗಿಯ ಸೌಂದ­ರ್ಯದ ವರ್ಣನೆ ಕೊನೆ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಶುರು­ವಾ­ಗು­ವುದು ಅವಳ ದೈನಿಕ. ಕಷ್ಟದ ಬದುಕು. ಆ ಕಷ್ಟ­ದಲ್ಲೂ ಒಂದು ಚೆಲು­ವಿದೆ ಅನ್ನು­ತ್ತಿ­ದ್ದಾನಾ ಕವಿ;
ಹೊಳೆಯ ಅಲೆ­ಗ­ಳೆ­ತ್ತಿ­ಕೊಂಡು ಸಾಗು­ವಂತೆ ನಾವೆಗೆ
ಹಾಡು ಹರಿದು ಹೋಗು­ವಂತೆ ಮಾವಿ­ನಿಂದ ಮಾವಿಗೆ
ಹುಲ್ಲು ಹೊರೆಯ ಹೊತ್ತು­ಕೊಂಡು ಅವಳು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ
ಸೂರ್ಯ­ನೇಕೋ ತಣ್ಣ­ಗಾದ ನಿಂತ­ರೂನು ನೆತ್ತಿಗೆ.
**­*­**
ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ರಂಗ­ನಾಥ ಎಕ್ಕುಂಡಿ ಅವರ ಕಥನ ಗೀತ `ನಾ­ಗಿಯ ಕತೆ' ಹೀಗೆ ಶುರು­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಕೆ ಎ್ ನರ­ಸಿಂಹ ಸ್ವಾಮಿಯ ಹಾಗೆ ಎಕ್ಕುಂಡಿ ಕೂಡ ಮೃದು ಮಧುರ ಪದ­ಗ­ಳನ್ನೇ ಬಳ­ಸು­ತ್ತಾರೆ. ಪ್ರೀತಿಯೇ ಮೈವೆ­ತ್ತಂತೆ ಬರೆ­ಯು­ತ್ತಾರೆ. ಕತೆಗೆ ಕೂಡ ಕವಿ­ತೆಯ ಸ್ಪರ್ಶ ಕೊಡ­ಲೆ­ತ್ನಿ­ಸು­ತ್ತಾರೆ. ಅವಳ ಚೆಲು­ವನ್ನು ಬರೀ ಮಾತು­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿ­ಸಿ­ದರೆ ಸಾಲದು ಅನ್ನಿಸಿ ಕವಿ ಮತ್ತೊಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಜಿಗಿ­ಯು­ತ್ತಾರೆ;
ಅವಳ ಹಗುರು ಹೆಜ್ಜೆ­ಯಲ್ಲಿ ಚೆಲುವು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಿತು
ಗೇರು ಹೂವಿ­ನಂತೆ ಪ್ರೀತಿ ಎದೆಗೆ ಲಗ್ಗೆ ಇಟ್ಟಿತು.
ಅವಳ ಕೈಯ ಕೊಡವ ಕಂಡು ನೀರು ಬೇಗ ತುಂಬದು
ನಿಲ್ಲು ನಾಗಿ ನಿಲ್ಲು ನೋಡ­ಬೇಕು ನಿನ್ನ­ನೆಂ­ಬುದು.
ಈ ವರ್ಣ­ನೆಯ ನಂತರ ಕತೆ ಶುರು­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ತನ್ನೂ­ರಿನ ಜಾತ್ರೆಗೆ ನಾಗಿ ಹೋಗು­ತ್ತಾಳೆ. ದುಂಡು ಕುಂಕುಮ ಇಟ್ಟು, ಹಸಿರು ಸೀರೆ­ಯುಟ್ಟು, ಹೊಳೆವ ರವಿಕೆ ತೊಟ್ಟು ತಾಯಿಯ ಜೊತೆ ರಥೋ­ತ್ಸವ ನೋಡಲು ಹೋಗು­ತ್ತಾಳೆ. ಹಾದಿ­ಯಲ್ಲಿ ಆಕೆ­ಗೊಂದು ಬೆಕ್ಕು ಸಿಗು­ತ್ತದೆ. ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ ಬೆಕ್ಕು ಅನ್ನುತ್ತಾ ಅದನ್ನು ಅಮ್ಮ­ನಿಗೆ ತೋರಿ­ಸು­ತ್ತಾಳೆ ಆಕೆ. ಅದನ್ನು ಎತ್ತಿ ಎದೆ­ಗೊ­ತ್ತಿ­ಕೊಂಡು ಮುದ್ದಿ­ಸು­ತ್ತಾಳೆ.
ತಾಯಿ ಮಗಳು ಅಲ್ಲಿಂದ ಸಂತೆಗೆ ಹೋಗು­ತ್ತಾರೆ. ಸಂತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಅವ­ರಿಗೆ ಅನೇ­ಕಾ­ನೇಕ ಅನು­ಭ­ವ­ಗ­ಳಾ­ಗು­ತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಅವ­ನನ್ನು ೇಟಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತಾಳೆ.
ಯಾರ­ವನು?
ಚಿಗುರು ಮೀಸೆ ಎಳೆಯ ನಗೆಯ ರೂಪ­ವಂತ ಆತನು
ಎದೆಯ ಕದವ ತೆರೆದು ನುಡಿದ ಕಣ್ಣಿ­ನಲ್ಲೆ ಮಾತನು
ಕಣ್ಣು ಕಣ್ಣಿ­ನಲ್ಲಿ ಕೂಡಿ ಝಳ­ಪಿ­ಸಿತ್ತು ಮಿಂಚನು
ಪ್ರೀತಿ­ಯೆಂಬ ಸಿಡಿಲು ಹೊಡೆ­ಯು­ತಿತ್ತು ಹಾಕಿ ಹೊಂಚನು

ಪ್ರೀತಿ­ಯನ್ನು ಸಿಡಿಲು ಅಂತ ಕರೆ­ಯು­ತ್ತಾರೆ ಎಕ್ಕುಂಡಿ. ಆ ೇಟಿಯ ನಂತರ, ಕಣ್ಣು­ಕ­ಣ್ಣು­ಗಳ ಸಮಾ­ಗ­ಮದ ನಂತ­ರದ ಸ್ಥಿತಿ­ಯನ್ನು ಅವರು ವರ್ಣಿ­ಸು­ವುದು ಯಾವ ಪ್ರೇಮ­ಗೀ­ತೆಗೆ ಕಡಿಮೆ ಹೇಳಿ?

ಯಾರು ಹಾಕಿ ಹೋದ­ರ­ವಳ ಎದೆಗೆ ಗಂಧ­ಧೂ­ಪವ
ಯಾರು ಹೊತ್ತಿ­ಸಿ­ಟ್ಟ­ರೊ­ಳಗೆ ಬಂಗಾ­ರದ ದೀಪವ
ಯಾವ ಕೆರೆಗೆ ಯಾವ ಕರೆಗೆ ಹಾರು­ತಿ­ಹವು ಕೊಕ್ಕರೆ?
ಯಾವ ತಾರೆ ಇಲ್ಲಿ ಸೂರೆ ಮಾಡು­ತಿ­ಹವು ಅಕ್ಕರೆ?

ಈ ನಾಲ್ಕು ಪ್ರಶ್ನೆ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮದ ಸಾರ­ಸ­ರ್ವ­ಸ್ವ­ವನ್ನೂ ಹೇಳುವ ರೀತಿ ನೋಡಿ. ಇದ್ದ­ಕ್ಕಿ­ದ್ದಂತೆ ಹಾಜ­ರಾ­ಗುವ ಕೊಕ್ಕ­ರೆಯ ರೂಪ­ಕ­ವನ್ನು ಗಮ­ನಿಸಿ. ಯಾವ ಕೆರೆಗೆ ಯಾರ ಕರೆಗೆ ಹಾರು­ತಿ­ಹವು ಕೊಕ್ಕರೆ ಅನ್ನುವ ಸಾಲಿ­ನಲ್ಲಿ ಸೆಳೆ­ತ­ವನ್ನು ಹೇಳಿ­ರುವ ರೀತಿ ಬೆರ­ಗು­ಗೊ­ಳಿ­ಸು­ತ್ತದೆ.
ಜೊತೆಗೇ ಬೆಕ್ಕನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಯ ರೂಪ­ಕ­ವಾಗಿ ತರು­ತ್ತಾರೆ ಅವರು. ಆದರೆ ಈ ಪ್ರೀತಿ ಉಳಿ­ಯು­ತ್ತದಾ? ಅದನ್ನೂ ಮತ್ತೊಂದು ಸೊಗ­ಸಾದ ಉಪ­ಮೆಯ ಮೂಲಕ ಹೇಳಿ­ಬಿ­ಡು­ತ್ತಾರೆ ಅವರು;
ಪ್ರೀತಿ ಹೊತ್ತಿ­ಸಿಟ್ಟ ದೀಪ ದಾರಿ­ಯಲ್ಲಿ ಕತ್ತಲು
ದೀಪ ನಿಲ್ಲ­ಬ­ಹುದೆ ಇಲ್ಲಿ ಗಾಳಿ ಬಂದು ಮುತ್ತಲು

ಇದರ ಜೊತೆಗೇ ಪ್ರೀತಿಯ ತೀವ್ರ­ತೆ­ಯನ್ನು ಹೇಳುವ ಮತ್ತೊಂದು ಸಾಲು;
ಪ್ರೀತಿ ಪಂಜು ಹೊತ್ತಿ­ಸಿತ್ತು ನಾಗ­ವೇಣಿ ನಾಗಿಗೆ
ಆರಂ­ಭ­ದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಬೆಕ್ಕಿನ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಹೀಗೆ ಕತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮರು­ಕ­ಳಿ­ಸು­ತ್ತದೆ. ಯಾಕೆ ಬೆಕ್ಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕವಿತೆ ಶುರು­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ ಅನ್ನು­ವುದು ಗೊತ್ತಾ­ಗ­ಬೇ­ಕಾ­ದರೆ ನಾಗ­ವೇಣಿ ಪ್ರೀತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಬಂಧಿ­ಯಾ­ಗುವ ತನಕ ಕಾಯ­ಬೇಕು. ಆಕೆ ಬೆಕ್ಕನ್ನು ಎದೆ­ಗ­ವ­ಚಿ­ಕೊಂಡು ಅದರ ಸಂಸ­ರ್ಗ­ದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿ­ಯನ್ನು ತೋಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೇ ಅವ­ಳಿಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಅನು­ಭ­ವ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ;
ಸಾಲು­ಮ­ರದ ನೆರ­ಳಿ­ನಲ್ಲಿ ಹಾವಿ­ನಂಥ ಹಾದಿಗೆ
ಕೈಯ­ಳೊಂದು ದೀಪ ಹಿಡಿದು ಸಾಗು­ತಿ­ರಲು ನಾಗಿಗೆ
ತೆರೆದ ಹಾಲು ಮಡಕೆ ನೋಡಿ ಬಿಳಿಯ ಬೆಕ್ಕು ಹಾರಿತು
ಕತ್ತ­ಲಲ್ಲಿ ಎಡ­ಹು­ವಂತೆ ಹಿಡಿದ ದೀಪ ಆರಿತು.
ನಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಸೆಳೆ­ತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಮನೆ­ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗು­ತ್ತಾಳೆ. ಅವ­ಳನ್ನು ಹಾವಿ­ನಂಥ ಹಾದಿ ಅದೆ­ಲ್ಲಿಗೋ ಕರೆ­ದೊ­ಯ್ಯು­ತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಸಾಗಿ­ಹೋದ ಹಾದಿ­ಯಲ್ಲಿ ನಾಗ­ವೇಣಿ ಕೊನೆಗೂ ಕಂಡ­ದ್ದೇನು? ಅಲ್ಲಿ ಆಕೆಗೆ ಎದು­ರಾ­ದ­ದ್ದೇನು? ಬಿಳಿಯ ಬೆಕ್ಕು ಹಾರಿ, ದೀಪ­ವಾ­ರಿದ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಅವ­ಳನ್ನು ದಡ ಸೇರಿ­ಸು­ತ್ತದಾ?
ಅದ್ಯಾ­ವು­ದನ್ನೂ ಕವಿ ಹೇಳು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಫೋಕ್ ತಿರು­ಗು­ವುದು ಅವಳ ಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ. ಮನೆ­ಯಲ್ಲಿ ಅವ­ಳಿ­ಗಾಗಿ ಹುಡು­ಕಾಟ ನಡೆ­ದಿದೆ.
ತಾಯಿ ಬಂದು ನಾಗಿ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಕರೆ­ದಳು
ಮಂಜು ಗೌಡ ಮಗಳ ಹುಡುಕಿ ಊರು­ಕೇರಿ ಅಲೆ­ದನು
ಪ್ರೀತಿ ಹೆಜ್ಜೆ­ಯಿ­ಡುವ ಹಾದಿ ಹಿಂದೆ ಬರದ ಹಾದಿಯು
ಇಲ್ಲೆ ಅಲ್ಲ­ವೇನು ಹೆಣ್ಣಿ­ಗಿ­ರುವ ಭಯ ಅನಾ­ದಿಯು

ಅಲ್ಲಿಗೆ ಪದ್ಯ ಮುಗಿ­ಯು­ತ್ತದೆ. ಪ್ರೀತಿಯ ಹಾದಿ­ಯಲ್ಲಿ, ಆ ಅನಾ­ದಿ­ಯಲ್ಲಿ ಹೊರ­ಟಾಕೆ ಎಲ್ಲಿಗೆ ತಲು­ಪು­ತ್ತಾಳೆ. ಅವಳ ಅನಾದಿ ಭಯ­ವನ್ನು ಪ್ರೀತಿ ನಿವಾ­ರಿಸಿ ಅಭಯ ಹಸ್ತ ನೀಡು­ತ್ತದಾ? ಅವಳು ಪ್ರೀತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಗೆಲ್ಲು­ತ್ತಾಳಾ? ಈ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆ­ಗ­ಳಿಗೆ ಕವಿತೆ ಉತ್ತ­ರಿ­ಸು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ನಾಗಿ ಪ್ರೀತಿ­ಯನ್ನು ಹುಡು­ಕಿ­ಕೊಂಡು ಹೊರ­ಟ­ಲ್ಲಿದೆ ಕತೆ ಮುಗಿ­ಯು­ತ್ತದೆ. ಮುಂದಿ­ನದು ಮುಂದಿನ ಕತೆ. ಅದರ ಸುಳಿವು ಬೇಕಿ­ದ್ದರೆ ಬೇರೆ ಪದ್ಯ­ಗ­ಳನ್ನು ಓದ­ಬೇಕು.
ಅದರ ಮುಂದಿನ ಪದ್ಯ­ದಲ್ಲೇ ಬರುವ ಎರಡು ಸಾಲು­ಗಳು ನಾಗಿಯ ಭವಿ­ಷ್ಯದ ಕತೆ­ಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಕಾಡು­ತ್ತದೆ. ಆ ಪದ್ಯದ ಹೆಸರು `ಹು­ಡು­ಗಿಯ ಕತೆ'.
ಮುರಿ­ದು­ಹೋದ ಗುಡಿ­ಸ­ಲೊಂದು ಹರಿ­ದು­ಹೋದ ಚಾಪೆಯು
ತೊಟ್ಟು­ಕೊಂಡ ಲಂಗ­ದಲ್ಲಿ ಎಂಟೋ ಹತ್ತೋ ತೇಪೆಯು
ಸೊರ­ಗಿ­ಹೋದ ಕೊರ­ಗಿ­ಹೋದ ಮೈಯ ಕೆಂಡ ಕೆಂಡವು
ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ ಅವಳ ಕಣ್ಣು ಏನೋ ಏನೋ ಕಂಡವು
ಯಾರಿ­ವಳು? ನಾಗಿಯ ಮಗಳಾ? ನಾಗಿಯಾ? ಅಥವಾ ನಾಗಿ­ಯಂಥ ಮತ್ಯಾ­ವುದೋ ಹುಡು­ಗಿಯಾ? ಯಾವ ಸೂಚ­ನೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿ ಕೂಡ ವಿಷಾ­ದ­ದಲ್ಲಿ, ಅಗ­ಮ್ಯ­ದಲ್ಲಿ, ನಿಗೂ­ಢ­ದಲ್ಲಿ ಕೊನೆ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಪದ್ಯಕ್ಕೆ ನಾವು ದಾಟಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ವಂತೆ ಮಾಡು­ತ್ತದೆ.
**­*­*­*­**
ಕವನ ಕತೆ ಹೇಳ­ಬಾ­ರದು ಅನ್ನು­ವುದು ನವ್ಯರ ನಿಯಮ. ಅದೇ­ನಿ­ದ್ದರೂ ಒಂದು ಭಾವ­ವನ್ನು ಹಿಡಿ­ದಿ­ಡ­ಬೇಕು. ಆ ಕ್ಪಣ ಮನ­ಸ್ಸಿ­ನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಮರೆ­ಯಾದ ಒಂದು ಲಹ­ರಿ­ಯ­ನ್ನಷ್ಟೇ ದಾಖ­ಲಿ­ಸ­ಬೇಕು. ಒಂದು ಮುಂಜಾನೆ, ಒಂದು ಅಗ­ಲಿಕೆ, ಒಂದು ಹಂಬಲ, ಒಂದು ಪ್ರತೀ­ಕ್ಪೆ­ಗ­ಳನ್ನು ಹೇಳಿ­ದರೆ ಅದು ಕವಿತೆ ಎಂದೇ ನವೋ­ದ­ಯದ ಮಂದಿ ನಂಬಿ­ದಂ­ತಿತ್ತು. ನವ್ಯರು ಅದನ್ನು ಕೊಂಚ ವಿಸ್ತ­ರಿಸಿ, ಸುಪ್ತ­ಮ­ನ­ಸ್ಸಿನ ಅತೃಪ್ತ ಆಶೆ­ಗ­ಳನ್ನು `ದೀ­ಪ­ವಿ­ರದ ಹಾದಿ­ಯಲ್ಲಿ ತಡ­ವ­ರಿ­ಸುವ ನುಡಿ'ಗ­ಳನ್ನು ಮಾತಾ­ಡಿ­ಸಲು ಯತ್ನಿ­ಸಿ­ದರು.
ಕಾವ್ಯ ನಿಜಕ್ಕೂ ತನ್ನ ಸ್ವರೂ­ಪ­ವನ್ನು ಬದ­ಲಾ­ಯಿ­ಸಿದ್ದು ಅಮೇ­ಲಾ­ಮೇಲೆ. ಖಡ್ಗ­ವಾ­ಗಲಿ ಕಾವ್ಯ ಎಂದರು. ಅದು ಬಿಡು­ಗ­ಡೆಯ ಹಾದಿ ಎಂದರು. ಅದು ಅಭಿ­ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಂದರು. ಅದನ್ನು ಅಸ್ತ್ರ ಎಂದು ಕರೆದು ಬೆನ್ತ­ಟ್ಟಿ­ಕೊಂ­ಡರು. ಕವಿತೆ ಅಸ್ತ್ರವೂ ಅಲ್ಲ, ವಿಮೋ­ಚ­ನೆಯ ಹಾದಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಕತೆ ಹೇಳುವ ವಿಧಾನ ಮಾತ್ರ ಎಂದು ಅನಾ­ದಿ­ಕಾ­ಲ­ದಿಂದ ನಂಬಿ­ಕೊಂಡು ಬಂದದ್ದು ಕ್ರಮೇಣ ಮರೆ­ಯಾ­ಯಿತು. ಇವತ್ತು ಕಥನ ಕವಿ­ಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಕವ­ನ­ದೊ­ಳಗೆ ಕತೆ­ಗ­ಳಿಲ್ಲ, ವ್ಯಥೆ­ಗ­ಳಷ್ಟೇ ಇವೆ.
ನಮ್ಮ ಮಹಾ­ಕಾ­ವ್ಯ­ಗ­ಳೆಲ್ಲ ಕಥನ ಕವ­ನ­ಗಳೇ. ತಿಳಿಯ ಹೇಳುವ ಕೃಷ್ಣ ಕತೆ­ಯನು ಎಂದೇ ಕುಮಾ­ರ­ವ್ಯಾಸ ತನ್ನ ಕಾವ್ಯ­ವನ್ನು ಆರಂ­ಭಿ­ಸು­ತ್ತಾನೆ. ಕಾವ್ಯ ಎಂದಾ­ಕ್ಪಣ ಅದು ಯಾರ ಕತೆ ಎನ್ನು­ವುದು ಮೊದಲು ದಾಖ­ಲಾ­ಗ­ಬೇಕು ಅನ್ನು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು ಆ ಕಾಲದ ವಿಮ­ರ್ಶ­ಕರು. ಜನ­ಸಾ­ಮಾ­ನ್ಯರ ಕತೆ ಕಾವ್ಯ­ವಾ­ಗು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಯೋಗ್ಯ­ವಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ರಾಜಾ­ಧಿ­ರಾ­ಜರ, ಚಕ್ರ­ವ­ರ್ತಿ­ಗಳ, ಶ್ರೇಷ್ಠ ವಂಶ­ದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ­ದ­ವರ ಕತೆಯೇ ಬೇಕು ಎಂದು ಆದಿ­ಕ­ವಿ­ಗಳೂ ಅವರ ನಂತರ ಬಂದ ಅನಾ­ದಿ­ಕ­ವಿ­ಗಳೂ ನಂಬಿ­ದಂ­ತಿತ್ತು.
ಕವಿ­ತೆ­ಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಬಳ­ಸ­ಬ­ಹುದು ಎಂದು ತೋರಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಟ್ಟ­ವರು ಬೇಂದ್ರೆ ಮತ್ತು ಅಡಿಗ. ಅವ­ರಿ­ಬ್ಬರ ಕವಿ­ತೆ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿ­ಸುವ ಭಾವ, ಕೇವಲ ಭಾವ­ವಾ­ಗಷ್ಟೇ ಉಳಿ­ಯು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಅದು ಮಾತಲ್ಲಿ ಹೇಳ­ಲಾ­ಗ­ದ್ದನ್ನು ಹೇಳು­ತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಅನೂಹ್ಯ ಆಶೆ­ಗ­ಳಿಗೆ, ಅನಿ­ಸಿ­ಕೆ­ಗ­ಳಿಗೆ ದನಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಕೆಎಸ್ ನ ಕವಿ­ತೆ­ಗಳು ಕಥನ ಕವ­ನದ ಧಾಟಿ­ಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದಂತೆ ಕಂಡರೂ- ಗಂಡು, ಹೆಣ್ಣು, ಪ್ರೀತಿ, ಮದುವೆ, ದಾಂಪತ್ಯ, ಬಳೆ­ಗಾರ, ತಾಯ್ತನ, ಮಗು, ಕುಟುಂಬ- ಎಲ್ಲವೂ ಬಂದರೂ ಅದು ಕೇವಲ ಅಷ್ಟೇ ಆಗಿ ಉಳಿ­ಯು­ವು­ದಿಲ್ಲ.
ಹುತ್ತ­ಗ­ಟ್ಟದೆ ಚಿತ್ತ ಮತ್ತೆ ಕೆತ್ತೀ­ತೇನು
ಅಂಥ ಪುರು­ಷೋ­ತ್ತ­ಮನ ರೂಪ­ರೇಷೆ
ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾ ಅದ್ಯಂತ ರಹಿತ ಸ್ಥಿತಿ­ಯನ್ನು ತಲು­ಪು­ತ್ತದೆ.

ಒಂದು ಆಹ್ವಾನ-
ಮುಂದಿನ ಭಾನುವಾರ, 27ನೇ ಜುಲೈ 2008, ಎಕ್ಕುಂಡಿಯವರ ಸಮಗ್ರ ಕಾವ್ಯ ಬೆಳ್ಳಕ್ಕಿ ಹಿಂಡು ಬಿಡುಗಡೆ. ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರು ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಆನಂದ ಝಂಜರವಾಡ ಮತ್ತು ಜಿ ಎನ್ ಮೋಹನ್ ಮಾತಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆನಂತರ ಎಕ್ಕುಂಡಿಯವರ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಸಿ ಆರ್ ಸಿಂಹ, ಜಿಕೆ ಗೋವಿಂದರಾವ್, ಎಚ್ ಎಸ್ ವಿ, ಕಾಯ್ಕಿಣಿ, ದಿವಾಕರ್, ರವೀಂದ್ರಕುಮಾರ್, ಬಿಳಿಗೆರೆ, ಮಮತಾ ಜಿ ಸಾಗರ, ಬಿ ಸುರೇಶ, ರೋಸಿ ಡಿಸೋಜಾ ಮತ್ತು ರಘುನಂದನ ಓದುತ್ತಾರೆ.
ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಕಾಲೇಜು ಆವರಣದಲ್ಲಿರುವ ಸೆನೆಟ್ ಹಾಲ್ ಗೆ ಬಂದರೆ ಎಕ್ಕುಂಡಿ ಕಾವ್ಯಲೋಕ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಅಂದ ಹಾಗೆ ಇದು ಸಂಚಯದ ಸಂಚು.