ದೆವ್ವ­ಗಳ ಮನೆಗೆ ಸರಿ­ರಾತ್ರಿ ಹೋಗಿ ಬಂದ­ಮೇಲೆ....

ಹಾಳೂರಿನ ಕತೆ-2

ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ಸಂಜೆಗೆ ಹೊರಟು ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು ದೆವ್ವ­ಗಳೇ ವಾಸ­ವಾ­ಗಿ­ರುವ ಹಾಳೂರು ಅನ್ನು­ವು­ದನ್ನೂ, ದೆವ್ವ­ಗಳ ಕೈಗೆ ಅವರು ಸರ್ಕಾ­ರಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟ ಬೇಕಾ­ಗಿದ್ದ ನೂರೈ­ವತ್ತು ರುಪಾ­ಯಿ­ಗಳ ಹಮ್ಮಿ­ಣಿ­ಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು ಅನ್ನು­ವು­ದನ್ನೂ ಹಿಂದಿನ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಓದಿ­ದ್ದೀರಿ. ತ. ಸು. ಶಾಮ­ರಾ­ಯರು ಬರೆದ ತಳು­ಕಿನ ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರ ಜೀವನ ಚರಿ­ತ್ರೆ­ಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಹಾಳೂ­ರಿನ ಅನು­ಭವ ಎಂಬ ಅಧ್ಯಾ­ಯದ ಮುಂದಿನ ಹಾಗೂ ಕೊನೆಯ ಭಾಗ ಹೀಗಿದೆ;
ತಮ್ಮ ಅಧಿ­ಕಾ­ರದ ತೀರ ಕಡೆಯ ಭಾಗ­ದಲ್ಲಿ ಇದೆಂಥ ಪ್ರಮಾದ ಸಂಭ­ವಿ­ಸಿತು. ಇದೆಂಥ ಅವ­ಮಾನ, ಶ್ರೀರಾ­ಮ­ಚಂದ್ರಾ, ಈ ವಿಪ­ತ್ತಿ­ನಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಪಾರು ಮಾಡು. ನೀನೇ ಗತಿ ಎಂದು ಮಹ­ತ್ತ­ರ­ವಾಗಿ ಚಿಂತಿ­ಸುತ್ತಾ ಕುದು­ರೆಗೆ ಥಡಿ ಹಾಕಿ, ತಮ್ಮ ಬಂಧು­ಗ­ಳಿದ್ದ ಚೆನ್ನ­ಮ್ಮ­ನಾ­ಗ­ತಿ­ಹ­ಳ್ಳಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆ­ಸಿ­ದರು.
ಚೆನ್ನಮ್ಮ ನಾಗ­ತಿ­ಹ­ಳ್ಳಿಯ ರಾಮಣ್ಣ ಜೋಯಿ­ಸರ ತಂದೆ ಅಪ್ಪಣ್ಣ ಜೋಯಿ­ಸರು ಸುಪ್ರ­ಸಿ­ದ್ದ­ರಾದ ಮಂತ್ರ­ವಾ­ದಿ­ಗಳು. ಭೂತ-ಪ್ರೇ­ತ­ಗ­ಳನ್ನು ಅವರು ಮನ­ಬಂ­ದಂತೆ ಕುಣಿ­ಸು­ವ­ರೆಂದು ಪ್ರತೀತಿ ಇತ್ತು. ದೆವ್ವ ಹಿಡಿ­ದ­ವ­ರನ್ನು ಅವರ ಬಳಿಗೆ ಕರೆ­ತಂದು ಅದರ ಉಚ್ಛಾ­ಟ­ನೆ­ಯನ್ನು ಮಾಡಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ದ್ದು­ದುಂಟು. ಅಮಾ­ವಾ­ಸ್ಯೆಯ ರಾತ್ರಿ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ­ಣ್ಣ­ನ­ವರು ಸ್ಮಶಾ­ನ­ದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಮಂತ್ರ­ಸಾ­ಧನೆ ಮಾಡು­ತ್ತಿ­ದ್ದ­ರಂತೆ. ಅವರು ಸುಪ್ರ­ಸಿ­ದ್ಧ ವೈದ್ಯರೂ ಆಗಿ­ದ್ದರು. ಅವರು ಎಂದೂ ತಮ್ಮ ವಿದ್ಯೆ­ಯನ್ನು ಮಾರಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಹೊ­ರ­ಟ­ವ­ರಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಧರ್ಮ­ದೃ­ಷ್ಟಿ­ಯಿಂದ ಪರೋ­ಪ­ಕಾರ ಮಾಡಿ ಪರೋ­ಪ­ಕಾರಿ ಅಪ್ಪಣ್ಣ ಎಂದು ಹೆಸರು ಗಳಿ­ಸಿ­ದ್ದ­ವರು. ಅವ­ರಿಗೆ ಒಬ್ಬನೇ ಮಗ ರಾಮಣ್ಣ ಹದಿ­ಹ­ರೆ­ಯ­ದ­ಲ್ಲಿದ್ದ. ಅವ­ನಿಗೂ ತಕ್ಕ­ಮ­ಟ್ಟಿಗೆ ಆಯು­ರ್ವೇದ ಮತ್ತು ಭೂತ­ವಿ­ದ್ಯೆ­ಗಳು ಕರ­ಗ­ತ­ವಾ­ಗಿ­ದ್ದವು. ತಂದೆ­ಮ­ಕ್ಕ­ಳಿ­ಬ್ಬರೂ ಸುತ್ತ­ಮು­ತ್ತಿನ ಹತ್ತಾರು ಹಳ್ಳಿ­ಗ­ಳಿಗೆ ಪುರೋ­ಹಿ­ತ­ರಾ­ಗಿ­ದ್ದರು. ಅದೇ ಅವರ ಜೀವ­ನ­ವೃತ್ತಿ. ಅದ­ರಿಂದ ಬಂದ ಉತ್ಪ­ತ್ತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಬಡ­ತ­ನದ ಜೀವನ ನಡೆ­ಸು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು.
ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮೂ­ರಿನ (ತ­ಳು­ಕಿನ) ಮಹಿ­ಳೆ­ಯೊ­ಬ್ಬಳು ಅಪ್ಪ­ಣ್ಣ­ನ­ವ­ರಿಂದ ಭೂತ­ಬಾಧೆ ನಿವಾ­ರಣೆ ಮಾಡಿ­ಕೊಂ­ಡ­ದ್ದನ್ನು ನಾನೇ ಪ್ರತ್ಯ­ಕ್ಪ­ವಾಗಿ ಕಂಡಿ­ದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಬಡ ದಂಪ­ತಿ­ಗಳು. ಅವ­ರಿಗೆ ಆದ ಮಕ್ಕ­ಳೊಂದೂ ಉಳಿ­ಯು­ತ್ತಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ­ಣ್ಣ­ನ­ವ­ರಿಂದ ಭೂತ­ಬಾಧೆ ನಿವಾ­ರ­ಣೆ­ಯಾದ ಮೇಲೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಒಂದು ಗಂಡು­ಮಗು ಸುಖ­ವಾಗಿ ಎಂಬಿ­ಬಿ­ಎಸ್ ಪರೀ­ಕ್ಪೆ­ಯಲ್ಲಿ ತೇರ್ಗಡೆ ಹೊಂದಿ ಪ್ರಸಿ­ದ್ಧ ವೈದ್ಯ­ನೆಂದು ಹೆಸ­ರಾ­ಗಿ­ದ್ದಾನೆ. ಅತನ ಮನೆ ಹೆಣ್ಣು, ಗಂಡು ಮಕ್ಕ­ಳಿಂದ ತುಂಬಿ ನಂದ­ಗೋ­ಕು­ಲ­ದಂ­ತಿದೆ.
ಅಪ್ಪಣ್ಣ ರಾಮ­ಣ್ಣ­ನ­ವರ ಶಕ್ತಿ ಸಾಮ­ರ್ಥ್ಯ­ಗ­ಳನ್ನು ಬಲ್ಲ ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ಹಾಳೂ­ರಿ­ನಿಂದ ನೇರ­ವಾಗಿ ಚೆನ್ನ­ಮ್ಮ­ನಾ­ಗ­ತಿ­ಹ­ಳ್ಳಿಗೆ ಧಾವಿ­ಸಿ­ದರು. ಹಿರಿ­ಯ­ರಾದ ಅಪ್ಪ­ಣ್ಣ­ನ­ವರ ಮುಂದೆ ತಮ­ಗಾದ ಅನು­ಭ­ವ­ವನ್ನು ಆದ್ಯಂ­ತ­ವಾಗಿ ವಿವ­ರಿಸಿ `ಮಾವಾ, ನನ್ನ ಗತಿ ಏನು?' ಎಂಗು ಕಣ್ಣೀ­ರಿ­ಟ್ಟರು. ಅಪ್ಪ­ಣ್ಣ­ನ­ವರು ಅವ­ರನ್ನು ಸಮಾ­ಧಾನ ಪಡಿಸಿ ವೆಂಕ­ಣ್ಣಯ್ಯ ಆ ಹಾಳೂ­ರಿನ ವಿಷ­ಯ­ವೆಲ್ಲ ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತು. ಅದು ಸಂಪೂ­ರ್ಣ­ವಾಗಿ ನಾಶ­ವಾ­ಗುವ ಮೊದಲು ಕೆಲ­ಸ­ಜನ ವಾಸ­ವಾ­ಗಿ­ದ್ದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಮಾರ­ಮ್ಮನ ಬೇನೆ­ಯಿಂದ ಆ ಊರು ನಿರ್ನಾ­ಮ­ವಾ­ಯಿತು. ಈಗ ನೀನೊಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡು. ನಿನ್ನೆ ನೀನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದ ಹೊತ್ತಿಗೇ ಸರಿ­ಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗು. ನಿನಗೆ ಯಾವು­ದೊಂದು ತೊಂದ­ರೆಯೂ ಭಯವೂ ಆಗ­ದಂತೆ ನಾನು ಮಂತ್ರಾ­ಕ್ಪ­ತೆ­ಯನ್ನು ಮಂತ್ರಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಡು­ತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನೆ­ಯಂತೆ ಇಂದೂ ಅದೇ ಶಾನು­ೋಗ ನಿನ್ನನ್ನು ಕಾಣ­ಲೆಂದು ಬರು­ತ್ತಾನೆ. ನೀನು ಏನೂ ಅರಿ­ಯ­ದ­ವ­ನಂತೆ ಅವ­ನೊಂ­ದಿಗೆ ವ್ಯವ­ಹ­ರಿಸಿ. ಯಾವು­ದಾ­ದ­ರೊಂದು ನೆಪ­ವೊಡ್ಡಿ ನಿನ್ನೆ ನೀನು ಕೊಟ್ಟ ಹಣ­ವನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಕೊಡು­ವಂತೆ ಕೇಳು. ಅವನು ಕೊಡು­ತ್ತಾನೆ. ಅದನ್ನು ತೆಗೆ­ದು­ಕೊಂಡ ಒಡ­ನೆಯೇ ಹಿಂದಿ­ರು­ಗಿ­ಬಿಡು. ನಿನ್ನ ರಕ್ಪ­ಣೆಗೆ ಯಾರ­ನ್ನಾ­ದರೂ ಕಳು­ಹಿ­ಸು­ವಂತೆ ಆ ಶಾನು­ೋ­ಗ­ನನ್ನು ಕೇಳು. ಅವನು ಕಳು­ಹಿ­ಸು­ತ್ತಾನೆ'. ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ಮಾವನ ಮಾತಿ­ನಂತೆ ಧೈರ್ಯ­ವಾಗಿ ಆ ಸಾಹ­ಸ­ಕಾ­ರ್ಯಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿ­ದರು.
ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ಮಾವನ ಮಾತಿ­ನಂತೆ ಕುದು­ರೆಗೆ ಥಡಿ ಹಾಕಿ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆ­ಸಿ­ದ­ವರೇ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಬಂದಿದ್ದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿ­ಯಾಗಿ ಈ ದಿನವೂ ಹಾಳೂ­ರಿಗೆ ಹೋದರು. ಎಲ್ಲವೂ ಹಿಂದಿನ ದಿನ­ದಂ­ತೆಯೇ ನಡೆ­ಯಿತು. ಶಾನು­ಭೋ­ಗ­ನಿಂದ ಯೋಗ­ಕ್ಪೇಮ, ಗರ­ಣಿ­ಯಲ್ಲಿ ಸಂಧ್ಯಾ­ವಂ­ದನೆ, ಶಾನು­ಭೋ­ಗರ ಮನೆ­ಯಿಂದ ಚಾಪೆ, ಜಮ­ಖಾನೆ, ಶೇಕ­ದಾ­ರರ ಫಲಾ­ಹಾ­ರ­ಕ್ಕಾಗಿ ಹಾಲು-ಹಣ್ಣು, ಅವು­ಗಳ ಸೇವನೆ- ಎಲ್ಲವೂ ನಿನ್ನೆ­ಯಂ­ತೆಯೇ ನಡೆ­ಯಿತು. ಲೋಕಾ­ಭಿ­ರಾ­ಮ­ವಾಗಿ ಮಾತಾ­ಡುತ್ತಾ ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು `ತಿ­ಮ್ಮ­ಪ್ಪ­ನ­ವರೇ, ನಿನ್ನೆ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟ ಹಣದ ಚೀಲ­ವನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಕೊಡು­ವಿರಾ? ಇಬ್ಬರು ಅಸಾ­ಮಿ­ಗಳ ಲೆಕ್ಕ­ದಲ್ಲಿ ಪೊರ­ಪಾ­ಟಾ­ಗಿದೆ. ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೂ ಹಣಕ್ಕೂ ತಾಳೆ ನೋಡ­ಬೇ­ಕಾ­ಗಿದೆ. ಇಂದು ರಾತ್ರಿಯೇ ಅದನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ನಾಳೆಯ ದಿನ ಕಛೇ­ರಿಗೆ ಹಣ­ವನ್ನು ಇರ­ಸಾಲು ಮಾಡ­ಬೇಕು'ಎಂದು ಕೇಳಿ­ದರು. ಆಗ ಶಾನು­ೋಗ `ಅ­ದ­ಕ್ಕೇನು ಮಹಾ­ಸ್ವಾಮಿ, ಈಗಲೇ ತಂದು­ಕೊ­ಡು­ತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮೇಲೆದ್ದು ಹೊರ­ಟ­ವನೇ ಎರಡೇ ನಿಮಿ­ಷ­ದಲ್ಲಿ ಆ ಹಣದ ಚೀಲ­ವನ್ನು ಶೇಕ­ದಾ­ರರ ಕೈಲಿಟ್ಟು `ನೋ­ಡಿ­ಕೊಳ್ಳಿ ಸ್ವಾಮಿ, ತಮ್ಮ ಚೀಲ­ವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಹಾಗೆಯೇ ಮುಚ್ಚಿ­ಟ್ಟಿದ್ದು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ತಂದಿ­ದ್ದೇನೆ' ಎಂದ. ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ಅದನ್ನು ಕೈಲಿ ಎತ್ತಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಲೇ ಅದು ಸರಿ­ಯಾ­ಗಿದೆ ಎಂದು ತೂಕ­ದಿಂ­ದಲೇ ತಿಳಿದು, ಅವ­ರನ್ನು ಬಾಯ್ತುಂಬಾ ಹೊಗಳಿ ` ಚೆನ್ನ­ಮ್ಮ­ನಾ­ಗ­ತಿ­ಹ­ಳ್ಳಿ­ಯಲ್ಲಿ ಆಸಾ­ಮಿ­ಗಳು ನನ­ಗಾಗಿ ಕಾಯು­ತ್ತಿ­ದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಲೆಕ್ಕ­ಗ­ಳಲ್ಲೇ ಪೊರ­ಪಾ­ಟಾ­ಗಿ­ರು­ವುದು. ಈಗಲೇ ನಾವು ಹೊರ­ಡ­ಬೇಕು. ದಯ­ವಿಟ್ಟು ಕುದು­ರೆಗೆ ಥಡಿ ಹಾಕಿಸಿ, ಇಬ್ಬರು ಆಳು­ಗ­ಳನ್ನು ರಕ್ಪ­ಣೆಗೆ ಕಳು­ಹಿ­ಸಿ­ಕೊಡಿ. ತುಂಬ ಕತ್ತ­ಲಾ­ಗಿದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಕೈಲಿ ಭಾರೀ ಹಣ­ವಿದೆ' ಅಂದರು. ಶಾನು­ಭೋಗ ತಿಮ್ಮಪ್ಪ `ಅ­ಗ­ತ್ಯ­ವಾಗಿ ಆಗಲಿ ಮಹಾ­ಸ್ವಾಮಿ' ಎಂದು ಹೇಳಿ ತಳ­ವಾ­ರ­ನನ್ನು ಕರೆದು `ನಿಂಗ, ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೊ­ಬ್ಬ­ನನ್ನು ಕರೆ­ದು­ಕೊಂಡು , ಸುಡಿಗೆ ಹಿಡಿದು ಸ್ವಾಮಿ­ಯ­ವರ ಸಂಗಡ ಚೆನ್ನ­ಮ್ಮ­ನಾ­ಗ­ತಿ­ಹ­ಳ್ಳಿ­ಯ­ವ­ರೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಅವ­ರನ್ನು ಕ್ಪೇಮ­ವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಮುಟ್ಟಿಸಿ ಬಾ ಎಂದು ಅಪ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ.
ಒಡ­ನೆಯೇ ಕುದುರೆ ಥಡಿ­ಯೊಂ­ದಿಗೆ ಸಿದ್ಧವಾ­ಯಿತು. ಇಬ್ಬರು ಆಳು­ಗಳು ಗರಿ­ಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಸುಡಿ­ಗೆ­ಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸಿದ್ಧ­ರಾ­ದರು. ಶೇಕ­ದಾರ ಸಾಹೇ­ಬರು ಕುದು­ರೆ­ಯ­ನ್ನೇರಿ ಕುಳಿ­ತರು. ತಿಮ್ಮಪ್ಪ ಎರಡೂ ಕೈಗ­ಳನ್ನೂ ಜೋಡಿಸಿ ವಿನೀ­ತ­ಭಾ­ವ­ದಿಂದ `ಮ­ಹಾ­ಸ್ವಾಮಿ, ಮಹಾ­ನು­ಭಾ­ವ­ರಾದ ತಮ್ಮ ಪಾದ­ಧೂ­ಳಿ­ಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಗ್ರಾಮ ಪುನೀ­ತ­ವಾ­ಯಿತು. ತಮ್ಮನ್ನು ಆದ­ರ­ದಿಂದ ಕಂಡ ನನ್ನ ಜನ್ಮ ಸಾರ್ಥ­ಕ­ವಾ­ಯಿತು. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಆಶೀ­ರ್ವಾದ ಬಿದ್ದರೆ ನಾನು ಉದ್ದಾ­ರ­ವಾದ ಹಾಗೆ' ಎಂದು ಬಿನ್ನ­ವಿ­ಸಿದ.
ಶಾನು­ಭೋ­ಗರು ಕಳು­ಹಿ­ಸಿದ ಆಳು­ಗ­ಳಿ­ಬ್ಬರೂ ಆ ಕಡೆ­ಯೊಬ್ಬ, ಈ ಕಡೆ­ಯೊಬ್ಬ ದೀವ­ಟಿಗೆ ಹಿಡಿದು ದಾರಿ ತೋರಿ­ಸುತ್ತಾ ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ನಡೆ­ದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಹೋಗು­ತ್ತಲೇ ಆ ಆಳು­ಗ­ಳಿ­ಬ್ಬರ ಮನು­ಷ್ಯಾ­ಕಾರ ಮಾಯ­ವಾ­ಯಿತು. ಬರಿಯ ದೀವ­ಟಿ­ಗೆ­ಗಳೇ ಮುಂದು­ವ­ರಿ­ಯು­ತ್ತಿ­ದ್ದವು. ಅದನ್ನು ಕಂಡು ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವ­ರಿಗೆ ವಿಸ್ಮ­ಯ­ವಾ­ಯಿತು, ಸ್ವಲ್ಪ ಭಯವೂ ಆಯಿತು. ಪಂಚೆಯ ಸೆರ­ಗಿ­ನ­ಲ್ಲಿದ್ದ ಮಂತ್ರಾ­ಕ್ಪ­ತೆಯ ಧೈರ್ಯ­ದಿಂದ ಅವರ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿತು. ಊರ ಮುಂದಿ­ನ­ವ­ರೆಗೆ ಅವರು ಸಾಗಿ­ಬ­ರು­ತ್ತಲೇ ದೀವ­ಟಿ­ಗೆ­ಗಳು ಮಾಯ­ವಾ­ದವು. ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ತಮ್ಮ ಬಂಧು­ಗಳ ಮನೆ­ಯನ್ನು ಸೇರಿ­ದರು.
ಭಾರೀ ಗಂಡಾಂ­ತ­ರ­ವೊಂದು ಶ್ರೀರಾ­ಮ­ಚಂ­ದ್ರನ ಕೃಪೆ­ಯಿಂದ ಕಳೆ­ದಂ­ತಾ­ಯಿತು.
**­*­**
ತ. ಸು. ಶಾಮ­ರಾ­ಯರು ಒಮ್ಮೆ ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವ­ರನ್ನು ಕೇಳಿ­ದರು;
`ನೀ­ವೇಕೆ ಶ್ರೀಕೃ­ಷ್ಣ­ನನ್ನು ಕುರಿತು ಒಂದು ಗ್ರಂಥ ಬರೆ­ಯ­ಬಾ­ರದು. ಅವ­ನನ್ನು ಕುರಿತು ನೀವು ಭಾಷಣ ಮಾಡು­ವು­ದನ್ನು ಕೇಳಿ­ದ್ದೇನೆ. ಅದು ತುಂಬ ಬೋಧ­ಪ್ರ­ದ­ವಾ­ಗಿ­ರು­ತ್ತದೆ'. ಅವರು ನಗುತ್ತಾ `ಏಕೆ ಬರೆ­ಯ­ಬೇಕು?' ಎಂದು ಕೇಳಿ­ದರು. `you must leave the foot prints on the sand of time' ಅಂದರು ಶಾಮ­ರಾ­ಯರು. ಅವರು ಕ್ಪಣ­ಕಾಲ ಅಂತ­ರ್ಮು­ಖಿ­ಗ­ಳಾ­ಗಿದ್ದು ಅನಂ­ತರ ಮುಗು­ಳು­ನ­ಗೆ­ಯೊಂ­ದನ್ನು ತುಟಿ­ಗಳ ಮೇಲೆ ಕುಣಿ­ಸುತ್ತ ಭವಿ­ಷ್ಯದ ತೆರೆ­ಯನ್ನು ಓರೆ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದ ಕಾರ­ಣ­ಪು­ರು­ಷ­ರಂತೆ `ಓಹೇ, ನಿನ್ನ ಅಣ್ಣ ಬಹು­ದೊ­ಡ್ಡ­ವ­ನೆಂದು ನೀನು ಭಾವಿ­ಸಿ­ದ್ದಿ­ಯ­ಲ್ಲವೇ? ನೀನೊಬ್ಬ ಶುದ್ಧ ದಡ್ಡ. ಲೋಕದ ಜನ ನನ್ನನ್ನು ಎಂದೆಂ­ದಿಗೂ ನೆನೆ­ಯು­ವ­ರೆಂದು, ನೆನೆ­ಯ­ಬೇ­ಕೆಂದು ಭಾವಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ರು­ವೆ­ಯ­ಲ್ಲವೇ? ಜನ ಶ್ರೀರಾಮ ಶ್ರೀಕೃ­ಷ್ಣ­ನಂ­ತ­ಹ­ವ­ರನ್ನೇ ನೆನೆ­ಯು­ವುದು ಕಷ್ಟ. ಈ ಯಃಕ­ಶ್ಚಿತ್ ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನನ್ನು ನೆನೆ­ಯ­ಬೇಕೇ? ವೇದ­ದ್ರ­ಷ್ಟಾ­ರ­ರಂ­ಥ­ವರೇ ತಮ್ಮನ್ನು ಜನ ನೆನೆ­ಯ­ಬೇಕು ಅಂದು­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಹೆಸ­ರನ್ನು ಹೇಳಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹೇಳಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬೇಕೇ?' ಎಂದರು.
ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರು ಕಾಲ­ವಾದ ಕೆಲ­ತಿಂ­ಗಳ ನಂತರ ಈ ವಿಚಾ­ರ­ವನ್ನು ಶಾಮ­ರಾ­ಯರು ಕೆವಿ ಪುಟ್ಟ­ಪ್ಪ­ನ­ವ­ರಿಗೆ ಹೇಳಿ­ದರು. ಅದಕ್ಕೆ ಕುವೆಂಪು ನಕ್ಕು `ನಿಜ, ಹೆಸ­ರಿನ ಶಾಶ್ವ­ತ­ತೆ­ಗಿಂ­ತಲೂ ಹಿರಿ­ದಾ­ದುದು ಇದೆ­ಯಯ್ಯಾ, ಬದುಕು ಸಾಧಿ­ಸು­ವು­ದಕ್ಕೆ. ಅವ­ರೊಬ್ಬ ಮಹಾ­ಸಾ­ಧ­ಕರು' ಎಂದರು. ಆಗ ತಾವು ಬರೆ­ಯು­ತ್ತಿದ್ದ ಶ್ರೀರಾ­ಮಾ­ಯಣ ದರ್ಶನಂ ಮಹಾ­ಕಾ­ವ್ಯ­ವನ್ನು ಅವ­ರಿಗೆ ಅರ್ಪಿ­ಸು­ವು­ದಾ­ಗಿಯೂ , ಶ್ರೀರಾ­ಮಾ­ಯಣ ದರ್ಶನಂ ಇರು­ವಷ್ಟು ಕಾಲವೂ ಅವರ ಹೆಸರು ಉಳಿ­ಯು­ವು­ದಾ­ಗಿಯೂ ತಿಳಿ­ಸಿ­ದರು.
**­**
ತ.ಸು. ಶಾಮ­ರಾ­ಯರು ಬರೆದ `ಮೂರು ತಲೆ­ಮಾರು' ಕೃತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ವೆಂಕ­ಣ್ಣ­ಯ್ಯ­ನ­ವರ ಜೀವನ ಚಿತ್ರ ನಮ್ಮನ್ನು ವಿನೀ­ತ­ರ­ನ್ನಾ­ಗಿ­ಸು­ತ್ತದೆ, ಪುನೀ­ತ­ರನ್ನೂ ಆಗಿ­ಸು­ತ್ತದೆ.