ತಿಳಿ­ಯದೇ ಔಷಧಿ ಕುಡಿ­ದರೂ ರೋಗ ಮಾಯವಾಗುವ ಹಾಗೆ...

ಪುರಾ­ಣ­ದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪ್ರತಿ­ಯೊಂದು ಕತೆ­ಯೊ­ಳಗೂ ಇರುವ ಮ್ಯಾಜಿ­ಕ್ ರಿಯ­ಲಿ­ಸ­ಮ್ಮಿನ ಅಂಶ­ಗ­ಳನ್ನು ನೋಡಿ­ದರೆ ಅಚ್ಚ­ರಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಒಂದು ಕತೆಗೂ ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂ­ಧವೇ ಇಲ್ಲ­ವೆಂದು ತೋರುವ ಮತ್ತೊಂದು ಕತೆಗೂ ಆಳ­ದ­ಲ್ಲೊಂದು ಸಂಬಂ­ಧ­ವಿ­ರು­ವು­ದನ್ನು ಗಮ­ನಿ­ಸಿ­ದರೆ ಮಹಾ­ಭಾ­ರ­ತ­ದಂಥ ಮಹಾ­ಕಾ­ವ್ಯ­ವನ್ನು ಕವಿ ಎಷ್ಟು ಎಚ್ಚ­ರ­ದಿಂದ ಬರೆ­ದಿ­ದ್ದಾನೆ ಅನ್ನು­ವುದು ಅರ್ಥ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಸಾವಿ­ರಾರು ಪಾತ್ರ­ಗಳು ಬಂದಿ­ದ್ದರೂ ಅಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರ­ಗಳ ನಡು­ವಿನ ಸಂಬಂಧ ಮತ್ತು ವಯಸ್ಸು ಎಲ್ಲೂ ಏರು­ಪೇ­ರಾ­ಗಿಲ್ಲ. ಸಾಮಾ­ನ್ಯ­ವಾಗಿ ಮಹಾ­ಕಾ­ದಂ­ಬ­ರಿ­ಗ­ಳನ್ನು ಬರೆ­ಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಅದ­ರಲ್ಲೂ ಪೂರ್ವ­ಜ­ನ್ಮದ ಕತೆ­ಗ­ಳನ್ನು ಹೇಳು­ತ್ತಿ­ರು­ವಾಗ ಇಂಥ ಏರು­ಪೇ­ರು­ಗ­ಳಿಗೆ ಅವ­ಕಾ­ಶ­ವಿ­ರು­ತ್ತದೆ. ಅದ­ನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮ­ನ­ದ­ಲ್ಲಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂಡೇ ಕವಿ ಅದ­ನ್ನೆಲ್ಲ ಹೆಣೆ­ಯುತ್ತಾ ಹೋಗಿದ್ದು ಆತನ ಪ್ರತಿ­ಭೆಗೆ ಸಾಕ್ಪಿ.
ಇನ್ನೊಂದು ಕುತೂ­ಹ­ಲ­ಕರ ಸಂಗ­ತಿ­ಯೆಂ­ದರೆ ಇಡೀ ಮಹಾ­ಭಾ­ರ­ತ­ವನ್ನು ಒಬ್ಬರು ಇನ್ನೊ­ಬ್ಬ­ರಿಗೆ ಹೇಳಿ­ದಂತೆ ರಚಿ­ತ­ಗೊಂ­ಡದ್ದು. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವು­ದನ್ನೂ ಕವಿ ತನ್ನ­ದೆಂದು ಹೇಳು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಭಾರತ ಮತ್ತು ಭಾಗ­ವತ ಎರಡೂ ಕೂಡ ಯಾರೋ ಯಾರಿಗೋ ಹೇಳಿ­ದ್ದನ್ನು ಕವಿ ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳು­ತ್ತಿ­ದ್ದಾನೆ ಅಷ್ಟೇ. ಹೀಗಾಗಿ ಕವಿಗೆ ಗೊತ್ತಿ­ರು­ವು­ದೆಲ್ಲ ಕೇಳಿದ ಕತೆ­ಗಳೇ.
ಉದಾ­ಹ­ರ­ಣೆಗೆ ಪರೀ­ಕ್ಪಿ­ತ­ರಾ­ಜ­ನಿಗೆ ಶುಕ­ಮುನಿ ಹೇಳಿದ ಅಸಂಖ್ಯ ಕತೆ­ಗಳ ಪೈಕಿ ಅಜಾ­ಮಿ­ಳನ ಕತೆಯೂ ಒಂದು. ಅದು ಹೀಗೆ ಆರಂ­ಭ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ;
ಪರೀ­ಕ್ಪಿ­ದ್ರಾಜ; ಗುರು­ದೇವಾ, ಅರಿತೋ ಅರಿ­ಯ­ದೆಯೋ ಪಾಪ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ನರ­ಕ­ಶಿ­ಕ್ಪೆ­ಯನ್ನು ಅನು­ಭ­ವಿ­ಸ­ಲೇ­ಬೇ­ಕ­ಲ್ಲವೆ? ಅದ­ರಿಂದ ತಪ್ಪಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳಲು ಉಪಾ­ಯ­ವೇನು?
ಶುಕ­ಮುನಿ; ರೋಗಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡುವ ಹಾಗೆ, ಪಾಪಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರಾಯ­ಶ್ಚಿತ್ತ ಮಾಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬೇಕು.
ಪರೀ­ಕ್ಪಿ­ದ್ರಾಜ; ಆನೆಯು ನೀರಿ­ನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ, ಪುನಃ ಮಣ್ಣನ್ನು ಮೈಮೇಲೆ ಎರ­ಚಿ­ಕೊ­ಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಪ್ರಾಯ­ಶ್ಚಿತ್ತ ಮಾಡಿ­ಕೊಂಡು ಪುನಃ ಪಾಪ ಮಾಡಿ­ದರೆ?
ಶುಕ­ಮುನಿ;ಪ್ರಾ­ಯ­ಶ್ಚಿ­ತ್ತ­ವೆಂ­ಬುದು ರೋಗದ ಉಪ­ಶ­ಮ­ನ­ಕ್ಕಾಗಿ ತೆಗೆ­ದು­ಕೊ­ಳ್ಳುವ ಔಷಧಿ ಇದ್ದ­ಹಾಗೆ. ಅದ­ರಿಂದ ರೋಗ ಪೂರ್ತಿ ವಾಸಿ­ಯಾ­ಗು­ವು­ದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಕರ್ಮ­ದಿಂದ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ಪರಿ­ಹಾ­ರ­ವೆಂ­ದಿಗೂ ಆಗು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಯ­ಶ್ಚಿ­ತ್ತ­ದಿಂದ ತಾತ್ಕಾ­ಲಿ­ಕ­ವಾದ ಪಾಪ ನೀಗು­ತ್ತ­ದೆಯೇ ಹೊರತು ಹಿಂದು­ಮುಂ­ದಿನ ಕರ್ಮ ನಿವಾ­ರ­ಣೆ­ಯಾ­ಗದು.
ಪರೀ­ಕ್ಪಿತ; ಹಾಗಿ­ದ್ದರೆ ಕರ್ಮ ಬುಡ­ಸ­ಮೇತ ನಿರ್ಮೂಲ ಮಾಡು­ವುದು ಹೇಗೆ?
ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತ­ರ­ವಾಗಿ ಶುಕ­ಮುನಿ ಕತೆ­ಯೊಂ­ದನ್ನು ಹೇಳು­ತ್ತಾರೆ. ಅದು ಅಜಾ­ಮಿಳ ಎಂಬ ಬ್ರಾಹ್ಮ­ಣನ ಕತೆ. ಅದು ಹೀಗೆ;
ಅಜಾ­ಮಿಳ ಕನ್ಯಾ­ಕು­ಬ್ಜದ ಪ್ರಜೆ. ವೇದ­ಪಾ­ರಂ­ಗತ. ಆಚಾ­ರ­ವಂತ. ಪರ­ಸ್ತ್ರೀ­ಯನ್ನು ಕಣ್ಣೆ­ತ್ತಿಯೂ ನೋಡ­ದ­ವನು, ದಯಾಳು, ಪರೋ­ಪ­ಕಾರಿ.
ಈತ ಒಮ್ಮೆ ಕಾಡಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಸುಂದ­ರಿ­ಯಾದ ಹೆಣ್ಣೊ­ಬ್ಬ­ಳನ್ನು ನೋಡು­ತ್ತಾನೆ. ಅವಳು ಕಂಠ­ಪೂರ್ತಿ ಹೆಂಡ ಕುಡಿದು ಮತ್ತೇ­ರಿ­ದ್ದಾಳೆ. ಅವಳ ಜೊತೆ­ಗೊಬ್ಬ ಹುಡುಗ ಅವ­ಳಷ್ಟೇ ನಿರ್ಲಜ್ಜ ಸ್ಥಿತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಕುಡಿದು ಮತ್ತೇ­ರಿ­ದ್ದಾನೆ. ಇಬ್ಬರೂ ವಿನೋದ ವಿಹಾ­ರ­ದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನ­ರಾ­ಗಿ­ದ್ದಾರೆ.
ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ದಿನ­ದಿಂದ ಅಜಾ­ಮಿ­ಳನ ಬಾಳಿನ ದಾರಿ ಬೇರೆ­ಯಾ­ಯಿತು. ಆತ ಆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಚಿಂತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಮುಳು­ಗಿದ. ಅವ­ಳನ್ನು ಒಲಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳುವ ಪ್ರಯ­ತ್ನಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ. ತನ್ನ ಮಡ­ದಿ­ಯನ್ನು ಮರೆತು ಸಂಪಾ­ದ­ನೆ­ಯ­ನ್ನೆಲ್ಲ ಅವಳ ಕಾಲ­ಡಿಗೆ ಸುರಿದ. ಮನೆ, ಆಸ್ತಿ ಎಲ್ಲರೂ ಕರ­ಗಿ­ಹೋಗಿ ನಿರ್ಗ­ತಿ­ಕ­ನಾದ. ಕೊನೆಗೆ ಮೋಸ, ವಂಚನೆ, ಕಳ್ಳ­ತನ ಮಾಡುವ ಮಟ್ಟ­ಕ್ಕಿ­ಳಿದ.
ಕ್ರಮೇಣ ಅದೇ ಅವನ ವೃತ್ತಿಯೂ ಆಗಿ­ಹೋ­ಯಿತು. ಹಣ­ವಿ­ಲ್ಲದ ದಿನ ಪ್ರಾಣಿ­ಗ­ಳನ್ನು ಕೊಂದು ಮಾಂಸ ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಆತ ಕಾಲ­ಕ­ಳೆದ. ಹತ್ತು ಮಕ್ಕ­ಳಿದ್ದ ಅವನ ಕೊನೆಯ ಮಗನ ಹೆಸರು ನಾರಾ­ಯಣ. ಎಂಬ­ತ್ತೆಂ­ಟನೆ ವಯ­ಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯಿಲೆ ಬಿದ್ದು ಬಸ­ವ­ಳಿದ ಆತ ಕೊನೆಯ ಮಗ­ನಾದ ನಾರಾ­ಯ­ಣನ ಹೆಸರು ಕರೆ­ಯುತ್ತಾ ಆತ ತನ್ನ ಬಳಿ­ಯಲ್ಲೇ ಇರ­ಬೇಕು ಅಂತ ಬಯ­ಸು­ತ್ತಿದ್ದ. ಇಂತಿಪ್ಪ ಒಂದು ದಿನ ಅವನ ಮುಂದೆ ಯಮ­ದೂ­ತರು ಬಂದು ನಿಂತಾಗ ಅಜಾ­ಮಿಳ `ನಾ­ರಾ­ಯಣಾ' ಎಂದು ಮಗ­ನನ್ನು ಕೂಗಿ ಕರೆದ.
ತಕ್ಪಣ ಅಲ್ಲಿ ಯಮ­ದೂ­ತರ ಪಕ್ಕ­ದಲ್ಲಿ ದೇವ­ದೂ­ತರೂ ಪ್ರತ್ಯ­ಕ್ಪ­ರಾ­ದರು. ಯಮ­ದೂ­ತ­ರಿಗೂ ದೇವ­ದೂ­ತ­ರಿಗೂ ಜಗಳ ಶುರು­ವಾ­ಯಿತು. ಅಜಾ­ಮಿಳ ಮಹಾ­ಪಾ­ಪಿ­ಯೆಂದೂ ಆತ ಯಮ­ಲೋ­ಕಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲ­ಬೇ­ಕೆಂದೂ ಯಮ­ದೂ­ತರು ವಾದಿ­ಸಿ­ದರು. ಮರ­ಣ­ಕಾ­ಲ­ದಲ್ಲಿ ಅಜಾ­ಮಿಳ ನಾರಾ­ಯಣ ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡಿ­ದ್ದ­ರಿಂದ ಅವನು ಯಮ­ಲೋ­ಕಕ್ಕೆ ಹೋಗ­ಕೂ­ಡ­ದೆಂದು ದೇವ­ದೂ­ತರು ವಾದ­ಕ್ಕಿ­ಳಿ­ದರು. ಅವ­ರಿ­ಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಹೀಗೆ ಮಾತಾ­ಯಿತು;
ದೇವ­ದೂತ; ಧರ್ಮಾ­ಧ­ರ್ಮದ ನಿರ್ಣಯ ಹೇಗೆ?
ಯಮ­ದೂತ; ವೇದ ಒಪ್ಪಿದ್ದು ಧರ್ಮ. ಅದಕ್ಕೆ ವಿರೋ­ಧ­ವಾ­ದದ್ದು ಅಧರ್ಮ. ಭಗ­ವಂತ ವೇದ­ಸ್ವ­ರೂಪ. ಆದ್ದ­ರಿಂದ ಅಧರ್ಮ ಮಾಡಿ­ದ­ವನು ಶಿಕ್ಪಾರ್ಹ.
ದೇವ­ದೂತ; ಜಗ­ತ್ತಿನ ಎಲ್ಲರೂ ಮಾಡುವ ಪಾಪ­ಗ­ಳನ್ನು ನೀವು ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ನೋಡು­ತ್ತೀರೋ?
ಯಮ­ದೂತ; ನಾವು ನೋಡ­ದಿ­ದ್ದರೂ ಸೂರ್ಯ, ಅಗ್ನಿ, ಆಕಾಶ, ದೇವ­ತೆ­ಗಳು, ಗೋವು­ಗಳು, ಚಂದ್ರ, ಸಂಧ್ಯೆ, ಜಲ, ಭೂಮಿ, ಕಾಲ, ಯಮ­ಧರ್ಮ ಎಂಬ ಹನ್ನೊಂದು ಮಂದಿ ಸದಾ ನೋಡು­ತ್ತಿ­ರು­ತ್ತಾರೆ.
ದೇವ­ದೂತ; ಹಾಗಿ­ದ್ದರೆ ಮನು­ಷ್ಯರು ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲ­ಸ­ಗ­ಳನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತಾ ದೇವರ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಪಾತ್ರ­ರಾಗಿ ಸುಖ­ವಾಗಿ ಇರು­ವು­ದಿಲ್ಲ ಯಾಕೆ?
ಯಮ­ದೂತ; ಇರ­ಬ­ಹುದು, ಆದರೆ ಇರು­ವು­ದಿ­ಲ್ಲ­ವಲ್ಲ? ಅವ­ರಿ­ಗದು ಸಾಧ್ಯ­ವಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ದೇಹ­ಪೋ­ಷ­ಣೆಗೆ ಅಗ­ತ್ಯ­ವಾದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಪಾಪ­ಗ­ಳನ್ನೂ ಮಾಡು­ತ್ತಾರೆ.
ದೇವ­ದೂತ; ಕೆಲಸ ಮಾಡು­ವುದು ದೇಹ, ಅದೇ ಬಿದ್ದು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಶಿಕ್ಪೆ ಯಾರಿಗೆ?
ಯಮ­ದೂತ; ಪಂಚ­ಭೂ­ತ­ಗ­ಳಿಂ­ದಾದ ಈ ದೇಹ­ದಲ್ಲಿ ಐದು ಕರ್ಮೇಂ­ದ್ರಿ­ಯ­ಗ­ಳಿವೆ. ಇವು ಮನ­ಸ್ಸಿಗೆ ಅಧೀನ. ಸ್ಥೂಲ­ದೇಹ ಬಿದ್ದು ಹೋದರೂ ಲಿಂಗ­ದೇಹ ಅವ­ನಿಗೆ ಅಂಟಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ತ್ತದೆ. ಅದು ಈ ಜನ್ಮದ ಪಾಪ­ಗ­ಳನ್ನು ಹೊತ್ತು­ಕೊಂಡೇ ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಹೋಗು­ತ್ತದೆ.
ದೇವ­ದೂತ; ಅದೆಲ್ಲ ಸರಿ, ಆದರೆ ನೀವೊಂದು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿ­ದ್ದೀರಿ. ಅಜಾ­ಮಿಳ ಸಾಯುವ ಕಾಲಕ್ಕೆ ನಾರಾ­ಯಣ ಎಂದು ವಿಷ್ಣು­ವಿನ ಹೆಸರು ಕರೆ­ದಿ­ದ್ದಾನೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಅವನ ಪಾಪ­ಗ­ಳೆಲ್ಲ ನಾಶ­ವಾ­ಗಿವೆ.
ಯಮ­ದೂತ; ಆದರೆ ಅಜಾ­ಮಿಳ ಕರೆ­ದದ್ದು ಹರಿ­ಯ­ನ್ನಲ್ಲ, ತನ್ನ ಮಗ­ನನ್ನು.
ದೇವ­ದೂತ; ಆದ­ರೇ­ನಂತೆ. ತಿಳಿದೋ ತಿಳಿ­ಯ­ದೆಯೋ ದೇವರ ಹೆಸರು ಕೂಗಿ­ದರೆ ಪಾಪ ನಾಶ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ತಿಳಿ­ಯದೇ ಔಷಧಿ ಕುಡಿ­ದರೆ ರೋಗ ಗುಣ­ವಾ­ಗು­ವು­ದಿ­ಲ್ಲವೇ?
ಅಲ್ಲಿಗೆ ವಾದ ಮುಗಿ­ಯು­ತ್ತದೆ. ಯಮ­ದೂ­ತರು ವಿಷ್ಣು­ದೂ­ತರ ಮಾತಿಗೆ ಗೌರವ ಕೊಟ್ಟು ಅಜಾ­ಮಿ­ಳ­ನನ್ನು ಬಿಡು­ತ್ತಾರೆ. ಅಜಾ­ಮಿಳ ವಿಷ್ಣು­ಸ­ನ್ನಿ­ಧಿ­ಯನ್ನು ಸೇರು­ತ್ತಾನೆ.
ತುಂಬ ಸರ­ಳ­ವಾದ ಉಪಾ­ಯ­ವೊಂ­ದನ್ನು ಶುಕ­ಮುನಿ, ಪರೀ­ಕ್ಪಿ­ತ­ನಿಗೆ ಬೋಧಿ­ಸಿ­ದ್ದಾರೆ. ಪಾಪ­ನಾ­ಶಕ್ಕೆ ನಾಮ­ಸ್ಮ­ರ­ಣೆ­ಗಿಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ಉಪಾಯ ಬೇರೊಂ­ದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೇ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದ ಮಂದಿ ಮಕ್ಕ­ಳಿಗೆ ಶಂಕರ, ನಾರಾ­ಯಣ ಎಂಬಿ­ತ್ಯಾದಿ ಹೆಸ­ರಿ­ಡು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು.
ತಮಾ­ಷೆ­ಯೆಂ­ದರೆ ಈಗಿನ ಕೆಲವು ಹೆಸ­ರು­ಗಳು ಕೂಡ ಆ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಪಾಪೋಹಂ ಆಗಿವೆ. ಉದಾ­ಹ­ರ­ಣೆಗೆ ಮಿಲನ್, ರತಿ, ಮಿಥುನ್!