ನೀ ಮಾಯೆ­ಯೊ­ಳಗೋ ನಿನ್ನೊಳು ಮಾಯೆಯೋ...

ನಮ್ಮ ಅಭಿ­ಜಾತ ಸಾಹಿ­ತ್ಯ­ಕೃ­ತಿ­ಗಳ ಮುಖ್ಯ ಪ್ರೇರ­ಣೆ­ಗಳು ಎರಡು; ಮೇಲ್ನೋ­ಟಕ್ಕೆ ಸುವ್ಯ­ಕ್ತ­ವಾ­ಗುವ ದೈವ­ಚಿಂ­ತನೆ. ಒಳ­ನೋ­ಟ­ಕ್ಕಷ್ಟೇ ಕಾಣಿ­ಸುವ ಮಾನ­ವೀ­ಯತೆ. ಕೊನೆಗೂ ದೈವತ್ವ ಮಾನ­ವ­ತೆ­ಯನ್ನು ಗೆಲ್ಲು­ತ್ತ­ದೆಯೋ ಮನುಷ್ಯ ಎತ್ತ­ರೆ­ತ್ತ­ರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದು ದೇವ­ರಾ­ಗು­ತ್ತಾನೋ ಅನ್ನು­ವುದು ಆಯಾ ಓದು­ಗರ ತಿಳು­ವ­ಳಿ­ಕೆಗೆ ಬಿಟ್ಟದ್ದು. ಎಲ್ಲರ ಹಾಗೆ ಚಂದಿ­ರ­ನನ್ನು ಬೇಡುವ ಹಠ­ಮಾರಿ ಕಂದ­ನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ರಾಮ ರಾಮಾ­ಯ­ಣ­ದೊ­ಳಗೇ ಬೆಳೆ­ಯುತ್ತಾ ಹೋಗು­ತ್ತಾನೆ. ತಪ್ಪು­ಗ­ಳನ್ನು ಮಾಡಿಯೂ ಕೊನೆಗೆ ಪುರು­ಷೋ­ತ್ತಮ ಅನ್ನಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಾನೆ. ಮಣ್ಣು ತಿನ್ನುವ ಮುಕುಂ­ದ­ನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಅಂತಿ­ಮ­ವಾಗಿ ಯೋಗೇ­ಶ್ವ­ರ­ನಾ­ಗು­ತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಹುಲು­ಮಾ­ನ­ವ­ರಂತೆ ಹುಟ್ಟಿ ದೇವ­ರಾ­ಗುವ ಪವಾಡ ಸಹ­ಜ­ವಾ­ಗಿಯೇ ಸಂಭ­ವಿ­ಸು­ವುದು ರಾಮಾ­ಯಣ, ಮಹಾ­ಭಾ­ರ­ತ­ಗಳ ಅಚ್ಚರಿ. ಕೃಷ್ಣ­ಕ­ತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ರೋಚ­ಕತೆ, ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಪೆ ಕಾಣಿ­ಸ­ಬ­ಹುದು. ಆದರೆ ರಾಮಾ­ಯ­ಣ­ದಲ್ಲಿ ಉತ್ಪ್ರೇ­ಕ್ಪೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ರಾಮ ಎಲ್ಲ­ರಂತೆ ಒಬ್ಬ ಬಾಲಕ. ಎಲ್ಲ­ರಂತೆ ಕಾಡಿಗೆ ಹೋಗು­ತ್ತಾನೆ. ಹೆಂಗ­ಸನ್ನು ಕೊಲ್ಲು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಹಿಂಜ­ರಿ­ಯು­ತ್ತಾನೆ. ಸೀತೆ­ಯನ್ನು ಮದು­ವೆ­ಯಾ­ಗಲೂ ಆತ­ನಿಗೆ ಹಿಂಜ­ರಿ­ಕೆಯೇ. ಕೊನೆಗೆ ಕಾಡಿಗೆ ನಡಿ ಅಂದಾಗ ಮೌನ­ವಾಗಿ ಕಾಡು­ಪಾ­ಲಾ­ಗು­ತ್ತಾನೆ. ಸೀತೆ ಕಳೆ­ದು­ಹೋ­ದಾಗ ಶೋಕಿ­ಸು­ತ್ತಾನೆ. ಕಪಿ­ಗಳ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಸೇತುವೆ ಕಟ್ಟು­ತ್ತಾನೆ. ಲಕ್ಪ್ಮಣ ಸತ್ತಾಗ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಳು­ತ್ತಾನೆ.
ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣ ಇಡೀ ಮಹಾ­ಭಾ­ರ­ತ­ದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಅಳು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಅವನು ಸದಾ ಮಂದ­ಸ್ಮಿತ. ಎದು­ರಿಗೆ ಮಾರ­ಣ­ಹೋಮ ನಡೆ­ಯು­ತ್ತಿ­ದ್ದರೂ ಅವನ ತುಟಿಯ ಕಿರು­ನಗೆ ಮಾಸು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಶಿಶು­ಪಾಲ ಇನ್ನಿ­ಲ್ಲ­ದಂತೆ ಬೈದರೂ ಆತ­ನಿಗೆ ಏನೂ ಅನ್ನಿ­ಸು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಆ ಅಳುವ ದೇವರು ಶ್ರೀರಾಮ ಮತ್ತು ಈ ಅಳದ ದೇವರು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ-ಇ­ವ­ರಿ­ಬ್ಬರ ವ್ಯಕ್ತಿ­ತ್ವ­ದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಮನು­ಕು­ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿ­ತ್ವವೂ ಅಡ­ಗಿ­ಕೊಂ­ಡಿದೆ.
ದೇವರು ಅಳು­ತ್ತಾನೆ ಅನ್ನುವ ಕಲ್ಪ­ನೆಯೇ ನಮಗೆ ಹೊಸದು. ರಾಮಾ­ಯ­ಣ­ವನ್ನು ನಾವು ಸಾವಿರ ಸಲ ಓದಿ­ದ್ದರೂ ರಾಮ ಅಳು­ವುದು ನಮಗೆ ವಿಚಿ­ತ್ರ­ವಾಗಿ ಕಂಡಿ­ರು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ರಾಮ ದೇವರ ಅವ­ತಾರ ಎಂದು ನೋಡಿ­ದಾಗ ಆತನ ಅಳು ಕೊಂಚ ಅಸ­ಹಜ ಅನ್ನಿ­ಸು­ತ್ತದೆ. ಆತ ಅತ್ತಿ­ದ್ದ­ರಿಂದ ಅವ­ನಿಗೆ ಸೀತೆಯ ಮೇಲಿ­ರುವ ಪ್ರೀತಿ ಗೊತ್ತಾ­ಗು­ತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾವು ಭಾವಿ­ಸ­ಬೇಕು. ಹೀಗಾಗಿ ಅದೊಂದು ಕವಿ­ಕ­ಲ್ಪನೆ ಎಂದು ತಳ್ಳಿ­ಹಾ­ಕು­ವಂ­ತಿಲ್ಲ.
ಹಾಗಿ­ದ್ದರೆ ಶ್ರೀರಾಮ ಅತ್ತಿ­ದ್ದೇಕೆ? ಅದೇ ಆತ ಸೀತೆ­ಯನ್ನು ಅನು­ಮಾ­ನಿಸಿ ಕಾಡಿಗೆ ಅಟ್ಟಿ­ದಾಗ ಅಳ­ಲಿಲ್ಲ ಯಾಕೆ? ಶ್ರೀರಾ­ಮ­ನನ್ನು ಪುರು­ಷೋ­ತ್ತಮ ಎಂದು ಕರೆ­ಯುತ್ತಾ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಪುರು­ಷೋ­ತ್ತಮ , the complete man, ಹೇಗಿ­ರ­ಬೇಕು ಎಂದು ಸೂಚಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ರ­ಬ­ಹುದೇ? ಸಂಕ­ಟ­ವಾ­ದಾಗ ಅಳುವ, ಸಾಗ­ರದ ಮುಂದೆ ಅಸ­ಹಾ­ಯ­ಕ­ನಾ­ಗುವ, ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡ­ಬೇ­ಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಕಲ್ಲಾ­ಗುವ, ತೊರೆ­ಯ­ಬೇ­ಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ನಿಶ್ಟ­ಯ­ವಾ­ಗುವ ರಾಮನ ಈ ಎಲ್ಲ ಗುಣ­ಗಳೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಅತ್ಯು­ತ್ತ­ಮ­ರ­ನ್ನಾ­ಗಿ­ಸು­ತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳು­ವುದು ವಾಲ್ಮೀ­ಕಿಯ ಪ್ರಯ­ತ್ನ­ವಿ­ರ­ಬ­ಹುದೇ?
ನಮ್ಮ ದೇವರ ಕಲ್ಪನೆ ಕಲಾ­ತ್ಮ­ಕ­ವಾ­ದದ್ದು. ಅಷ್ಟೇ ವಿರೋ­ಧಾ­ಭಾ­ಸ­ಗ­ಳಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು. ಏಕ­ಪ­ತ್ನಿ­ವ್ರ­ತಸ್ಥ ರಾಮ­ನನ್ನು ನಂಬು­ತ್ತಲೇ ನಾವು ಹದಿ­ನಾರು ಸಾವಿ­ರದ ಎಂಟು ಹೆಂಡಿರ ಕೃಷ್ಣ­ನನ್ನೂ ನಂಬು­ತ್ತೇವೆ. ರಾಮ­ನನ್ನು ಯಾವ ಕಾರ­ಣಕ್ಕೆ ಮೆಚ್ಚು­ತ್ತೇವೋ ಅದೇ ಕಾರ­ಣಕ್ಕೆ ಕೃಷ್ಣ­ನನ್ನೂ ಮೆಚ್ಚು­ತ್ತೇವೆ. ಭಕ್ತಿ­ಯಿಂದ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ನಿಂತಾಗ ಭಕ್ತ­ನಿಗೆ ಕೃಷ್ಣನ ಸಂಸಾರ ನೆನ­ಪಾ­ಗು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ರಾಮನ ಕಠೋರ ನಿಷ್ಠೆ ಕೂಡ ನೆನ­ಪಿಗೆ ಬರು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಈ ಎರಡೂ ವ್ಯಕ್ತಿ­ತ್ವ­ಗಳೂ ತಮ್ಮ ಐಹಿ­ಕದ ಕ್ರಿಯೆ­ಗ­ಳನ್ನು ಅದು ಹೇಗೋ ಮೀರಿ­ದ­ವರು.
ಹಾಗೆ ನೋಡಿ­ದರೆ ನಮ್ಮ ಜನಾಂ­ಗೀಯ ಸ್ಮೃತಿ­ಗಳು ಗಮನ ಸೆಳೆ­ಯು­ವಂ­ತಿವೆ. ನಮಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಪುರಾ­ತ­ನ­ವಾಗಿ ನೆನ­ಪಿ­ರು­ವುದು ದೇವರು. ಆತ ಅನಾದಿ. ಆಲದ ಎಲೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲ­ಗಿದ್ದ ಶಿಶು­ವಾಗಿ ದೇವ­ರನ್ನು ಕಾಣುವ ನಮಗೆ ಪ್ರಳ­ಯ­ಕಾ­ಲ­ದಲ್ಲಿ ದೋಣಿ­ಯೊಂ­ದಿಗೆ ಬರುವ ಮನುವೂ ದೇವ­ರಂ­ತೆಯೇ ಕಾಣಿ­ಸು­ತ್ತಾನೆ. ಇರುವ ಒಬ್ಬ ದೇವ­ನನ್ನೇ ಅವ­ತಾ­ರ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ನಾವು ಹವ­ಣಿ­ಸು­ತ್ತೇವೆ. ದೇವರು ವಿಧ­ವಿಧ ಪುರಾ­ಣ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕ­ಟ­ಗೊ­ಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಗು­ತ್ತಾರೆ. ಋಷಿ­ಗಳ ಸೇವೆ­ಯಲ್ಲಿ, ರಾಕ್ಪ­ಸರ ವೈರ­ದಲ್ಲಿ, ಮರ್ತ್ಯರ ಭಕ್ತಿ-ವಿ­ಭ­ಕ್ತಿ­ಯಲ್ಲಿ ನಾಸ್ತಿ­ಕನ ನಿರಾ­ಕ­ರ­ಣೆ­ಯಲ್ಲಿ ದೇವರು ಪ್ರಕ­ಟ­ಗೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಾನೆ. ದೇವರು ಇದ್ದಾನೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಚರ್ಚೆ ಇವ­ತ್ತಿಗೂ ನಡೆ­ಯು­ತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಆದರೆ ದೇವರ ಮುಂದೆ ನಿಂತ ಭಕ್ತ­ನಿಗೆ ನಾಸ್ತಿ­ಕನ ವಾದ ನೆನ­ಪಿ­ನಲ್ಲಿ ಉಳಿ­ಯು­ವು­ದಿಲ್ಲ.
ಯಾವ ತಂತ್ರ­ಜ್ಞಾ­ನ­ವಾ­ಗಲೀ, ಉನ್ನ­ತಿ­ಕೆ­ಯಾ­ಗಲಿ, ಸ್ಥಾನ­ಮಾ­ನ­ವಾ­ಗಲೀ, ವಿದ್ಯೆ­ಯಾ­ಗಲೀ ಅಳಿ­ಸ­ಲಾ­ರದ ನೆನಪು ದೇವ­ರದ್ದು. ದೇವ­ರನ್ನು ನಿರಾ­ಕ­ರಿ­ಸು­ವ­ವನು ಅದನ್ನು ತನ್ನ ವಿದ್ಯೆ­ಯಿಂದ ಮಾಡಿ­ರು­ವು­ದಿಲ್ಲ, ವಿ್­ಡ­್­ನಿಂದ ಮಾಡಿ­ರು­ತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೇ ದೇವ­ರನ್ನು ಒಪ್ಪಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ವ­ವನೂ ಕೂಡ ತನ್ನ WISDOMನಿಂದಲೇ ದೇವ­ರನ್ನು ಕಂಡು­ಕೊಂಡೇ ಎಂದು ಭಾವಿ­ಸಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ತ್ತಾನೆ. ತಮಾ­ಷೆ­ಯೆಂ­ದರೆ ನಾಸ್ತಿ­ಕ­ನಿಗೆ ದೇವ­ರಿಲ್ಲ ಅನ್ನು­ವುದು ಜ್ಞಾನದ ಮೆಟ್ಟಿ­ಲಾ­ದರೆ, ಆಸ್ತಿ­ಕ­ನಿಗೆ ದೇವ­ರಿ­ದ್ದಾನೆ ಅನ್ನುವ ಅರಿವೇ ಜ್ಞಾನದ ಮೆಟ್ಟಿಲು. ಹೀಗಾಗಿ ನಾಸ್ತಿ­ಕರೂ ಆಸ್ತಿ­ಕರೂ ಅದೇ ಕಾರ­ಣಕ್ಕೆ ಪರ­ಸ್ಪ­ರ­ರನ್ನು ದೂಷಿ­ಸ­ಬ­ಲ್ಲರು. ಅವಿ­ವೇಕಿ ದೇವ­ರಿಲ್ಲ ಅನ್ನು­ತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಹೀಯಾ­ಳಿ­ಸು­ವುದೂ ಅವಿ­ವೇಕಿ, ದೇವ­ರಿ­ದ್ದಾನೆ ಅಂತ ನಂಬಿ­ದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಹಾಸ್ಯ­ಮಾ­ಡು­ವುದೂ ಮೂಲ­ದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಅನ್ನು­ವು­ದನ್ನು ಗಮ­ನಿಸಿ. ಹಾಗೇ, ವೈಜ್ಞಾ­ನಿ­ಕ­ವಾಗಿ ತುಂಬ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕೂಡ ತನ್ನ ಸಾಧನೆ ತನ್ನ ಕುಲ­ದೇ­ವ­ರಿಂದ ಸಾಧ್ಯ­ವಾಯ್ತು ಎಂದು ನಂಬ­ಬಲ್ಲ. ಅದು ದೇವ­ರಿ­ಗಿ­ರುವ ಶಕ್ತಿ. ಹೀಗಾಗಿ ದೇವರು ಎನ್ನು­ವುದು ವಿದ್ಯೆ ಅಪ­ಹ­ರಿ­ಸ­ಲಾ­ರದ ಭಾವ. ಅನು­ಭವ ನಮ್ಮ ಮುಗ­್ಧ­ತೆ­ಯನ್ನೂ, ಓದು ನಮ್ಮ ಅಜ್ಞಾ­ನ­ವನ್ನೂ, ಪ್ರವಾಸ ನಮ್ಮ ಸಂಕೋ­ಚ­ವನ್ನೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡು­ತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇವ್ಯಾ­ವುವೂ ನಂಬಿ­ಕೆ­ಯನ್ನು ಕೆಣ­ಕ­ಲಾ­ರವು.
ಇಂಥ ದೇವರು ವಿಷ­ದ­ಗೊ­ಳ್ಳು­ವುದು ಮಂತ್ರ, ಕ್ರಿಯೆ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿಯ ಮೂಲಕ. ಇವು­ಗಳ ಪೈಕಿ ಮಂತ್ರ ಕೆಲ­ವರ ಸೊತ್ತು. ಶಬ್ದ­ಗಳ ಮೂಲಕ ದೇವ­ರನ್ನು ಕಾಣು­ವುದು ಕಷ್ಟ. ವೇದ­ಗಮ್ಯ ಎಂದು ದೇವ­ರನ್ನು ಕರೆ­ಯು­ವಾಗ ನಾವು ಊಹಿ­ಸುವ ಅರ್ಥ, ಭಗ­ವಂ­ತ­ನನ್ನು ನೋಡು­ವು­ದಕ್ಕೆ ವೇದ­ಗಳೇ ಕಣ್ಣು ಎಂದು. ತನ್ನ ಲಯ­ಬ­ದ­್ಧತೆ ಮತ್ತು ಸ್ಪಷ್ಟ­ತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಮಂತ್ರ ದೇವರ ಸಾಕ್ಪಾ­ತ್ಕಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋಗು­ತ್ತದೆ ಎನ್ನು­ತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೇ ಕ್ರಿಯೆಯ ಮೂಲಕ ದೇವ­ರಿಗೆ ಹತ್ತಿ­ರಾ­ಗು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ­ವಿದೆ ಅನ್ನು­ತ್ತವೆ ಶಾಸ್ತ್ರ­ಗಳು. ಕ್ರಿಯೆ­ಯೆಂ­ದರೆ ಪೂಜೆ, ಅಲಂ­ಕಾರ ಮತ್ತು ಆಚ­ರ­ಣೆ­ಗಳು. ಮಂತ್ರ­ಕ್ಕಿಂತ ಕ್ರಿಯೆ ಕಷ್ಟದ್ದು. ಆದರೆ ಇವತ್ತು ಉಳ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ವುದು ಕ್ರಿಯೆ ಮಾತ್ರ. ಅದೂ ಅಭ್ಯಾ­ಸ­ಬ­ಲ­ದಿಂದ.
ಮೂರ­ನೆ­ಯದು ಭಕ್ತಿ. ಭಕ್ತಿ­ಯೆಂ­ದರೆ ಶ್ರದ್ಧೆ. ಅದೊಂದು ರೀತಿ­ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ­ಯಂತೆ, ಪರ­ಸ್ಪ­ರರ ನಡು­ವಿನ ನಂಬಿ­ಕೆ­ಯಂತೆ; ನಿನ್ನ ನಾನು ಬಿಡು­ವ­ನಲ್ಲ... ಎನ್ನ ನೀನು ಬಿಡಲು ಸಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ. ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಅನ್ಯರ ಭಜಿ­ಸಿ­ದ­ರೆ­ನಗೆ ಆಣೆ ರಂಗ, ಎನ್ನ ನೀ ಕೈಬಿಟ್ಟು ಹೋದರೆ ನಿನಗೆ ಆಣೆ.. ಎಂದು ಪ್ರಮಾಣ ಮಾಡಿ­ಕೊಂ­ಡಂತೆ. ದಾಸ­ರದು ಈ ಹಾದಿ. ಮಂತ್ರ­ಗ­ಳನ್ನು ನಂಬು­ವ­ವರು; ಋಷಿ­ಗಳು. ಕ್ರಿಯೆ­ಯನ್ನು ನಂಬು­ವ­ವರು; ಔಪಾ­ಸ­ಕರು. ಇವೆ­ರ­ಡನ್ನೂ ನಂಬದೆ ತಮ್ಮ ದೈನ್ಯ­ವ­ನ್ನಷ್ಟೇ ನಂಬು­ವ­ವರು ದಾಸರು.
**­*­**
ಬರ್ಬರಾ ಗ್ರೀ್ ಮತ್ತು ವಿಕ್ಟ್ ಗೊಲಾಂ್ ಎಂಬಿ­ಬ್ಬರು 1962ರಲ್ಲಿ God of a hundred names ಎಂಬ ಕೃತಿ­ಯನ್ನು ಸಂಪಾ­ದಿ­ಸಿ­ದ್ದಾರೆ. ಜಗ­ತ್ತಿನ ಎಲ್ಲಾ ಧರ್ಮ­ಗಳ, ಎಲ್ಲಾ ನಂಬಿ­ಕೆ­ಗಳ, ಎಲ್ಲಾ ಶ್ರದಾ­್ಧ­ಕೇಂ­ದ್ರ­ಗಳು ದೇವ­ರನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಾಣು­ತ್ತಿವೆ, ಹೇಗೆ ತಿಳಿ­ಯು­ತ್ತವೆ ಅನ್ನು­ವು­ದನ್ನು ಆಯಾ ಸಂಸ್ಕೃ­ತಿಯ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಗಳ ಮೂಲಕ ಕಾಣು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಸಂಪಾ­ದ­ಕ­ರಿ­ಬ್ಬರೂ ಯತ್ನಿ­ಸಿ­ದ್ದಾರೆ. ಈಜಿ­ಪ್ಟಿನ ಒಂದು ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಆತ­ನನ್ನು ನಿರಾ­ಕಾರ ಅನ್ನು­ತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಶ್ಲೋಕವೂ ನಿರಾ­ಕಾ­ರ­ಮೇಕಂ ಎನ್ನು­ತ್ತದೆ. ಈಜಿ­ಪ್ಟಿ­ನಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಇಂಡಿ­ಯಾ­ದಲ್ಲೂ ಶಿವ­ನಿಗೆ ಆಕಾ­ರ­ವಿಲ್ಲ, ರೂಪ­ವಿಲ್ಲ.
ಕೆಲ­ವೊಂದು ಕುತೂ­ಹ­ಲ­ಕಾರಿ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಗ­ಳನ್ನು ನೋಡಿ. ಅವು ನಿಜಕ್ಕೂ ರೋಮಾಂ­ಚ­ಗೊ­ಳಿ­ಸು­ತ್ತವೆ.
1900ರ ಆಸು­ಪಾ­ಸಿ­ನಲ್ಲಿ ಬದು­ಕಿದ್ದ ವಿನಿ­ಫ್ರೆ್ ಎಂಬಾತ ದೇವ­ರನ್ನು ಕೇಳಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ವುದು ಇಷ್ಟು;
ಓ ದೇವರೇ,
ಸಾಯುವ ತನಕ
ಕೆಲಸ ಕೊಡು.
ಕೆಲಸ ಮುಗಿ­ಯುವ ತನಕ
ಬಾಳು ಕೊಡು.

ಒಂದು ಅನಾ­ಮಿಕ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಹೀಗಿದೆ;
ಬದ­ಲಾ­ಯಿ­ಸ­ಲಾ­ಗ­ದ್ದನ್ನು ಒಪ್ಪಿ­ಕೊಳ್ಳೋ ಸ್ಥೈರ್ಯ
ಬದ­ಲಾ­ಯಿ­ಸ­ಬ­ಹು­ದಾ­ದ್ದನ್ನ ಬದ­ಲಾ­ಯಿಸೋ ಧೈರ್ಯ
ಇವೆ­ರ­ಡರ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅರಿ­ಯುವ ಅರಿವ
ಕೊಡು ಓ ದೇವಾ.

ಇವೆ­ಲ್ಲ­ದರ ನಡುವೆ, ಮುಗ­್ಧತೆ ಹಾಗು ಧನ್ಯ­ತೆ­ಯನ್ನು ಕೊಡು ಅಂತ ಕೇಳಿ­ಕೊಂ­ಡ­ವ­ರಿ­ದ್ದಾರೆ. ಓ್‌ಡ ಬ್ರೆಟ್ `ಚಿ­ಕ್ಕದು ನನ್ನ ದೋಣಿ; ಅಗಾಧ ನಿನ್ನ ಕಡಲು; ಕಾಯೋ ಹಗ­ಲಿ­ರುಳು' ಎಂದು ಕೇಳಿ­ಕೊಂಡ. ಯಾವ ಅರ್ಥವೂ ಇರದ, ಉಪ­ಯೋ­ಗಕ್ಕೆ ಬರದ ಮಾತೊಂದೂ ಬರದ ಹಾಗೆ ವರವ ಕೊಡು ಗುರುವೆ ಎಂದ ಪೆರಿ­ಕ್ಲ್. ಎಲ್ಲ­ರನ್ನೂ ಸರಿ­ಮಾಡು; ನನ್ನಿಂ­ದಲೇ ಶುರು­ಮಾಡು ಎಂದು ಚೀನಾದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಬರ­ಕೊಂ­ಡಿದ್ದ.
ಕೆಲ­ವೊಂದು ತಮಾ­ಷೆಯ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಗಳೂ ಇದ­ರಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ;
ಇದೊಂದು ಉದಾ­ಹ­ರಣೆ ನೋಡಿ;
Some ha'e meat, and cann eat,
And some wad eat that want it;
But we ha'e meat, and we can eat
And sae the Lord be thankit.

ತಿಂಡಿ­ಯಿದೆ ತಿನ್ನ­ಲಾರ್ರು; ಅದು ಕೆಲ­ವರ ಪಾಡು.
ತಿನ್ನೊ ಆಸೆ ತಿಂಡಿ­ಯಿಲ್ಲ; ಅಂಥೋ­ರಿ­ದ್ದಾರೆ ನೋಡು;
ತಿಂಡಿ­ಯಿದೆ ತಿನ್ನ­ಬ­ಲ್ಲೆವು; ಊಟ ಶುರು­ಮಾಡು.
ಅದಕೂ ಮುಂಚೆ ತಿಂಡಿ­ಕೊಟ್ಟ ಅವ­ನಿ­ಗಾಗಿ ಹಾಡು

ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಕತೆಯೂ ಇಲ್ಲಿದೆ;
ಆತ ದೇವ­ರನ್ನು ಕೇಳಿ­ಕೊಂಡ; ಕಾಯೋ ಕರು­ಣಾ­ನಿಧಿ...
ಹಾಗಂತ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿ­ಕೊಂಡ. ಎಲ್ಲ­ವನ್ನೂ ಕೇಳಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಿದ್ದ ದುಷ್ಟ­ಶಕ್ತಿ ಹೇಳಿತು. `ಅ­ಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಬಡ್ಕೋ­ತಿ­ದ್ದೀ­ಯಲ್ಲ. ಒಂದ್ಸಾ­ರಿ­ಯಾದ್ರೂ ಆ ದೇವರು ನಾನು ಇಲ್ಲಿ­ದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ­ದ್ದಾನಾ?'
ಅವ­ನಿಗೆ ಯೋಚ­ನೆ­ಯಾ­ಯಿತು. ದುಃಖ­ದಿಂದ ಹೊದ್ದು ಮಲ­ಗಿದ. ಕನ­ಸಲ್ಲಿ ಭಗ­ವಂತ ಬಂದ; `ಯಾ­ಕಪ್ಪಾ. ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ನಿಲ್ಲಿ­ಸಿ­ಬಿಟ್ಟೆ'.
`ಕ­ರೆ­ದರೂ ದನಿ ಕೇಳ­ಲಿ­ಲ್ಲವೇ ನಿನಗೆ. ಒಂದು ಸಲ­ವಾ­ದರೂ ನಾನಿ­ಲ್ಲಿ­ದ್ದೇನೆ ಅನ್ನ­ಬಾ­ರದಾ?'
ನೀನು ಕರೆ­ದಾಗ ನಾನು `ನೋ­ಡಿ­ಲ್ಲಿ­ದ್ದೇನೆ ನಾನು' ಅನ್ನ­ಬೇ­ಕಾ­ಗಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆಯ ಮೂಲಕ `ನಾ­ನಿ­ಲ್ಲಿ­ದ್ದೇನೆ ಅಂತ ನೀನು ನನಗೆ ಹೇಳು­ತ್ತಿ­ರುತ್ತಿ ಅಷ್ಟೇ'.
**­*­**
ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಇಂಥ ಅಸಂ­ಖ್ಯಾತ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಗ­ಳಿವೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಗಳು ಅನೇಕ ಸಲ ಆರ್ತ­ನಾ­ದ­ಗಳೂ ಆಗಿ­ರು­ತ್ತವೆ. ದೀಪವೂ ನಿನ್ನದೆ ಗಾಳಿಯೂ ನಿನ್ನದೆ ಆರ­ದಿ­ರಲಿ ಬೆಳಕು ಎಂಬ ಸಾಂಕೇ­ತಿಕ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಯಿಂದ ಹಿಡಿದು `ನಾ ನಿನ್ನ ದಾಸ­ನಯ್ಯಾ... ನೀನೆಲ್ಲ ಕಾಯ­ಬೇಕೋ' ಎಂಬಂಥ ಸ್ಪಷ್ಟ ಪ್ರಾರ್ಥ­ನೆ­ಗಳ ತನಕ ಸಹ­ಸ್ರಾರು ಬೇಡಿ­ಕೆ­ಗಳು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿವೆ ಅವು­ಗಳ ಪೈಕಿ ಇದೊಂದು ಅಪ­ರೂ­ಪದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ, ಕೇಳಿ;
ಅಂಥಿಂ­ಥ­ದೆ­ಲ್ಲವು ಏನೇ ಬರಲಿ
ಚಿಂತಿ ಎಂಬು­ದೊಂದು ದೂರ­ವಿ­ರಲಿ
ಅಂತು ಪಾರಿ­ಲ್ಲದ ಗುರು­ದೇ­ವ­ನೊ­ಬ್ಬನ
ಅಂತಃ­ಕ­ರ­ಣೆನ್ನ ಮೇಲಿ­ರಲಿ

ಬಡ­ತ­ನ­ವೆಂ­ಬುದು ಕಡೆ­ತ­ನ­ಕಿ­ರಲಿ
ಒಡವೆ ವಸ್ತು­ಗ­ಳೆಲ್ಲ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗಲಿ
ನಡು­ವೆಯೆ ನಮಗೆ ದಾರಿಯು ತಪ್ಪಲಿ
ಗಿಡ­ಗಂ­ಟಿಯ ಆಸ್ರ ದೊರ­ಕ­ದ್ಹಂ­ಗಾ­ಗಲಿ

ಅಂಬಲಿ ಕೂಡ ಸಿಗ­ದ್ಹಂ­ಗಾ­ಗಲಿ
ನಂಬಿಗಿ ಎಳ್ಳಷ್ಟು ಇಲ್ಲ­ದ್ಹಂ­ಗಾ­ಗಲಿ
ಕಂಬ ಮುರಿದು ತಲೆ­ಮೇಲೇ ಬೀಳಲಿ
ಡಂಭ ಲೌಡಿ­ಮಗ ಇವ­ನೆಂ­ದೆ­ನಲಿ

ಗಂಡ­ಸು­ತ­ನ­ವಿದ್ದು ಇಲ್ಲ­ದ್ಹಂ­ಗಾ­ಗಲಿ
ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳು ಬಿಟ್ಟೋ­ಡಲಿ
ಕುಂಡಿ­ಕುಂಡಿ ಸಾಲ­ಗಾರ ಬಂದೊ­ದೆ­ಯಲಿ
ಬಂಡು ಮಾಡಿ ಜನ ನಗು­ವಂ­ತಾ­ಗಲಿ

ಉದ್ಯೋಗ ವ್ಯಾಪಾರ ನಡೆ­ಯ­ದ್ಹಂ­ಗಾ­ಗಲಿ
ಬುದ್ಧಿ ನನ್ನದು ನಶಿಸಿ ಮಾಸಿ ಹೋಗಲಿ
ಮದ್ದಿಟ್ಟು ಯಾರಾ­ದರೂ ನನ್ನ ಕೊಲ್ಲಲಿ
ಹದ್ದು ಕಾಗಿ ನರಿ ಹರ­ಕೊಂಡು ತಿನ್ನಲಿ

ದಾಸ­ಪಂ­ಥ­ವೊಂ­ದು­ಳಿ­ಯ­ದಂ­ತಾ­ಗಲಿ
ಆಸೆ­ಮೋ­ಹ­ವೆಲ್ಲ ಅಳಿ­ದು­ಹೋ­ಗಲಿ
ಲೇಸುಳ್ಳ ಕೂಡ­ಲೂ­ರೇ­ಶ­ನಲಿ ನನ್ನ
ಧ್ಯಾಸ­ವೊಂದು ಮಾತ್ರ ನಿಜ­ವಾ­ಗಿ­ರಲಿ.

ಇದರ ವಿರೋ­ಧಾ­ಭಾಸ ಗಮ­ನಿಸಿ. ಇಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನ ಬೇಡಿಕೆ ಈಡೇ­ರಿ­ದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದ­ಲಿನ ಇಪ್ಪ­ತ್ತ­ಮೂರು ಸಾಲು­ಗಳ ಬೇಡಿಕೆ ಸುಳ್ಳಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಮೊದಲ ಇಪ್ಪ­ತ್ತ­ಮೂರು ಸಾಲು­ಗಳ ಬೇಡಿಕೆ ನಿಜ­ವಾ­ದರೆ ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನ ಬೇಡಿಕೆ ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಈಡೇ­ರು­ತ್ತದೆ. ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನ ಬೇಡಿಕೆ ಈಡೇ­ರಿ­ದೊ­ಡನೆ ಉಳಿ­ದೆಲ್ಲ ಸಾಲು­ಗಳ ಕೋರಿಕೆ ನಶಿ­ಸಿ­ಹೋ­ಗು­ತ್ತದೆ.
ಹ್ಯಾಗಿದೆ ಭಕ್ತಿ ಮಾರ್ಗ!