ಪಯ­ಣ­ದಲಿ ಜೊತೆ­ಯಾಗಿ ನಾನಿ­ಲ್ಲವೆ?

ಪ್ರಖರ ಸಂಜೆ­ಗಳು ಅಪಾ­ಯ­ಕಾರಿ. ಅವು ಸೀದಾ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊ­ಯ್ಯು­ತ್ತವೆ. ಮುಂಜಾ­ನೆಯ ಮಂದ ಬೆಳಕು ಹುಟ್ಟಿ­ನಂತೆ, ಮಧ್ಯಾ­ಹ್ನದ ಸುಡು­ಸುಡು ಬಿಸಿಲು ಸಾವಿ­ನಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ತಲು­ಪಿ­ದರೆ ಸಂಜೆಯ ಇಳಿ­ಬಿ­ಸಿ­ಲಿಗೋ ಹಳೆಯ ನೆನ­ಪು­ಗಳ ಹ್ಯಾಂಗೋ­ವರ್. ಒಂದು ಪ್ರಖರ ಬೆಳ­ಕಿನ ಸಂಜೆಗೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಡ್ಡಿ­ಕೊಂಡು ನೋಡಿ ಬೇಕಿ­ದ್ದರೆ; ಜಲ­ಪಾ­ತ­ದಲ್ಲಿ ಜಾರಿ­ದಂತೆ ಕನಿಷ್ಠ ಹತ್ತು ವರುಷ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ಹೋಗು­ತ್ತೀರಿ. ಹಿಂದೆಂದೋ ಒಂದು ದಿನ ಇಂಥದ್ದೇ ಸಂಜೆ­ಯಲ್ಲಿ ಧ್ಯಾನಿ­ಸಿದ್ದೋ, ಪ್ರೇಮಿ­ಸಿದ್ದೋ ಬರಿದೆ ಅಡ್ಡಾ­ಡಿದ್ದೋ ನಿನ್ನೆ­ಯಷ್ಟೆ ಓದಿದ ಕವಿ­ತೆ­ಯಷ್ಟು ನಿಚ್ಚ­ಳ­ವಾಗಿ ನೆನ­ಪಾ­ಗು­ತ್ತದೆ.
ಬಹುಶಃ ಅದಕ್ಕೇ ಇರ­ಬೇಕು, ನಾವು ಬಹ­ಳಷ್ಟು ಮಂದಿ ಸಂಜೆ­ಗ­ಳನ್ನು ನಿರಾ­ಕ­ರಿ­ಸು­ತ್ತೇವೆ. ಹಳ್ಳಿ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಸಂಜೆಗೂ ಮಧ್ಯಾ­ಹ್ನಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾ­ಸವೇ ಇರು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಮಲೆ­ನಾ­ಡಿ­ನ­ಲ್ಲಂತೂ ನೋಡ­ನೋ­ಡು­ತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೇ ಬಂಗಾ­ರದ ಸಂಜೆ ಇರು­ಳೊ­ಳಗೆ ಬಚ್ಚಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ತ್ತದೆ. ಸಂಜೆಯ ಗುಣವೇ ಅದು. ಯಾವತ್ತೂ ಅದು ನಿಮಗೆ ಇಡಿ­ಯಾಗಿ ಸಿಗು­ವು­ದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಹವ­ಳ­ಗೆಂ­ಪಿನ ಸಂಜೆ ನಿಮ್ಮ ಕೈಸೇ­ರ­ಬೇ­ಕಿ­ದ್ದರೆ ಜನ್ಮಾಂ­ತ­ರದ ಪುಣ್ಯ ಬೇಕು.
ಇಂಥ ಸಂಜೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೂ ಕವಿತೆ ಬರೆ­ದಿಲ್ಲ. ಸಂಜೆಯ ರಾಗಕೆ ಬಾನು ಕೆಂಪೇ­ರಿದೆ.. ಎನ್ನುವ ಸಾಲು ಓದಿ ಆಹಾ, ಸಂಜೆಯ ಮೇಲೊಂದು ಹಾಡು ಸಿಕ್ಕಿತು ಎಂದು ಖುಷಿ­ಯಾ­ದರೆ ಅಷ್ಟ­ರಲ್ಲೇ ಅದು ಮುಸ್ಸಂ­ಜೆಯ ಹಾಡಾಗಿ ರೂಪಾಂ­ತರ ಹೊಂದು­ತ್ತದೆ-ತಿಂ­ಗಳು ಮೂಡಿ ಬೆಳ­ಕಿನ ಕೋಡಿ ಚೆಲ್ಲಾ­ಡಿದೆ! ಬೇರೆ ಕವಿ­ತೆ­ಗ­ಳನ್ನು ನೋಡಿ­ದರೆ ಸಂಜೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕವಿ­ತೆ­ಗ­ಳಿ­ವೆಯೇ ಹೊರತು ಸಂಜೆಯೇ ಕವಿ­ತೆ­ಯಾಗಿ ರೂಪು­ಗೊಂ­ಡಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ಕವಿ­ಗ­ಳಿಗೆ ಸಂಜೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಅವಜ್ಞೆ!
ಸಂಜೆ­ಗೊಂದು ಕನ­ಸಿನ ಗುಣ­ವಿದೆ. ಸಂಜೆ­ಗೊಂದು ನಿರ್ಲಿ­ಪ್ತ­ತೆ­ಯಿದೆ. ಅದು ಇರು­ಳಿನ ಹಾಗೆ ನಿರ್ಲ­ಜ್ಜ­ವಲ್ಲ. ಮುಂಜಾ­ನೆಯ ಹಾಗೆ ನಿಗೂ­ಢವೂ ಅಲ್ಲ. ಹಳೆಯ ಗೆಳೆ­ಯನ ಹಾಗೆ ಸಂಜೆ ಹಾಜ­ರಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮ ವಿಶೇಷ ಗಮನ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಕರೆದು ಕೂರಿ­ಸುವ ಅಗ­ತ್ಯ­ವಿಲ್ಲ, ಸತ್ಕ­ರಿ­ಸ­ಬೇ­ಕಾದ ಅವ­ಶ್ಯ­ಕ­ತೆಯೂ ಇಲ್ಲ.
ಅಂಥ ಸಂಜೆ­ಗ­ಳಲ್ಲೇ ಪೂರ್ವ­ಜನ್ಮ ನೆನ­ಪಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಕಳೆದು ಹೋದ ದಿನ­ಗಳು ನೆನ­ಪಿಗೆ ಬರು­ತ್ತವೆ. ಹಳೆಯ ಪ್ರೇಮ ಕಣ್ಣೆ­ದುರು ಕುಣಿ­ಯು­ತ್ತದೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ಮುತ್ತು ಸಂಜೆಗೆ ಮೈಮ­ನ­ವ­ನ್ನೊಡ್ಡಿ ಕುಳಿ­ತು­ಕೊಳ್ಳಿ.
**­*­*­**
ಅಂಥ ಸಂಜೆ­ಯಲ್ಲೇ ಕಾಡುವ ಹಾಡು ಇದು.
ಹತ್ತು ವರು­ಷದ ಹಿಂದೆ ಮುತ್ತೂರ ತೇರಿ­ನಲಿ
ಅತ್ತಿತ್ತ ಸುಳಿ­ದ­ವರು ನೀವ­ಲ್ಲವೆ?
ಹತ್ತಿ­ರದ ಹೆಣ್ಣೆಂದು ಮತ್ತೆ ಮುತ್ತೂ­ರಿ­ನಲಿ
ಒಪ್ಪಿ ಕೈಹಿ­ಡಿ­ದ­ವರು ನೀವ­ಲ್ಲವೆ?
ಅವರ ಮದು­ವೆ­ಯಾಗಿ ಹತ್ತು ವರು­ಷ­ಗಳು ಸಂದಿವೆ. ಅದೊಂದು ಮುತ್ತು ಸಂಜೆಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ಕುಳಿತ ಆಕೆಗೆ ಮುತ್ತೂರ ತೇರು ನೆನ­ಪಾ­ಗು­ತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿತ್ತ ಸುಳಿ­ದ­ವರು ನೆನ­ಪಾ­ಗು­ತ್ತಾರೆ.
ಸಂಜೆಯ ನೆಪ­ವಿ­ಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ಅದು ಯಾಕಾ­ದರೂ ನೆನ­ಪಾ­ಗ­ಬೇಕು? ಅವರು ಎದುರೇ ಕೂತಿ­ರು­ವಾಗ ಹಳೆ­ಯ­ದನ್ನು ಆಕೆ ನೆನ­ಪಿ­ಸಿ­ಕೊಂಡು ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮಾನ ಪಡ­ಬೇಕು. ಬೆಟ್ಟ­ಗಳ ಬೆನ್ನಿ­ನಲಿ ಬೆಟ್ಟ­ಗಲ ದಾರಿ­ಯಲಿ ಕಟ್ಟಿ­ಕೊಂಡು ಅಲೆದ ಕ್ಪಣ­ಗ­ಳನ್ನು ವರ್ತ­ಮಾ­ನದ ತಂತಿಗೆ ಯಾಕಾ­ದರೂ ತೂಗು­ಹಾ­ಕ­ಬೇಕು.
ಅವ­ನಾ­ದರೂ ಅಷ್ಟೇ; ತಿಟ್ಟಿ­ನಲಿ ಮುಂದಾಗಿ, ಕಣಿ­ವೆ­ಯಲಿ ಹಿಂದಾಗಿ ನಡೆ­ದ­ವನು. ತಿಟ್ಟು ಹತ್ತುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆಕೆಯ ಕೈಹಿ­ಡಿದು ಏರಿಸಿ, ಕಣಿ­ವೆ­ಯಲ್ಲಿ ಬೆನ್ನ­ಹಿಂ­ದಿನ ಭಯಕ್ಕೆ ಆಸ­ರೆ­ಯಾಗಿ, ಸೆರ­ಗೆ­ಳೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಜಡೆ­ಯೆ­ಳೆದು ನೋಯಿಸಿ, ತೊತ್ತೆಂದು ಜರೆದು, ಮುತ್ತೆಂದು ಕರೆದು ಮೊದ­ಲಿ­ರುಳ ಹೊಂಗ­ಸನ ಮುನ್ನೀರ ದಾಟಿ­ಸಿ­ದ­ವನು.
ಹತ್ತು ವರು­ಷದ ದಾಂಪ­ತ್ಯದ ಚಿತ್ರ ಇಷ್ಟು ಸೊಗ­ಸಾಗಿ ಮೂವ­ತ್ತಾರು ಸಾಲು­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ್ದು ಎಂಥ ಅಚ್ಚರಿ. ಕವಿ­ತೆಯ ಬೆಡಗೇ ಅದು. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ಮಧುರ ದಾಂಪ­ತ್ಯದ ನೆನ­ಪನ್ನು ಸಾವಿರ ಪುಟ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಬರೆ­ಯ­ಬ­ಹುದು. ಆ ಸಾವಿರ ಪುಟ­ಗಳ ಅನು­ಭವ ಅವ­ರೊ­ಬ್ಬ­ರದೇ ಆಗಿ­ರು­ತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಹಾಗಲ್ಲ; ಮೂವ­ತ್ತಾರು ಸಾಲು­ಗಳ ಕವಿ­ತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಅನು­ಭವ ಎಲ್ಲ­ರದ್ದೂ ಆಗಿ­ಬಿ­ಡು­ತ್ತದೆ. ಮದುವೆ ಆಗ­ದ­ವನೂ ಅದನ್ನು ಸವಿ­ಯ­ಬಲ್ಲ.
ಬಾಗಿ­ಲಿಗೆ ಬಂದ­ವರು ಬೇಗ ಬಾ ಎಂದ­ವರು
ಬಂದು­ದೇ­ಕೆಂ­ದ­ವರು ನೀವ­ಲ್ಲವೆ?
ನೋಡು ಬಾ ಎಂದ­ವರು ಬೇಡ ಹೋಗೆಂ­ದ­ವರು
ಎಂದಿಗೂ ಬಿಡ­ದ­ವರು ನೀವ­ಲ್ಲವೆ?
ಇಲ್ಲಿಯ ಕೊನೆಯ ಸಾಲನ್ನು ವರ್ತ­ಮಾ­ನಕ್ಕೆ ತಂದರೆ ವಿನಂ­ತಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತದೆ; ಎಲ್ಲಿ­ದೆಯೋ ಅಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟು ನೋಡಿ­ದರೆ ಪ್ರೀತಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಹಾಗೇ ಒಂದೇ ಮಾತಲ್ಲಿ ಆಸೆ ಮತ್ತು ತೃಪ್ತಿ ಎರ­ಡನ್ನೂ ಹೇಳಿ­ದ್ದಾರೆ ಕವಿ; ನೀನೇ ಸಾಕೆಂ­ದ­ವರು, ನೀನೇ ಬೇಕೆಂ­ದ­ವರು, ಚಿತ್ತ­ದಲಿ ನಿಂತ­ವರು ನೀವ­ಲ್ಲವೆ?
ಸಾಕು ಅನ್ನು­ವುದು ತೃಪ್ತಿ, ಬೇಕು ಎನ್ನು­ವುದು ದಾಹ. ಎರಡೂ ದಾಂಪ­ತ್ಯ­ದಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಫಲಿ­ಸಿದೆ ನೋಡಿ.
ಆತ ತುರು­ಬಿ­ಗಿಟ್ಟ ಮಲ್ಲಿ­ಗೆ­ಯನ್ನು ಆಕೆ ನೆನ­ಪಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳುವ ರೀತಿ ನೋಡಿ. ಹೂ ಮುಡಿ­ಸು­ವುದು ಗಂಡ­ಸಿಗೆ ಗೊತ್ತಿ­ಲ್ಲದ ಕೆಲಸ. ಹೆಣ್ಣಿ­ನಷ್ಟು ನಾಜೂ­ಕಾಗಿ ಆತ ಎಂದೂ ಹೂಮು­ಡಿ­ಸ­ಲಾರ; ಮಲ್ಲಿ­ಗೆಯ ದಂಡೆ­ಯನು ತುರು­ಬಿ­ನಲಿ ಗಿಡಿ­ದ­ವರು.. ಅಂತಾಳೆ ಆಕೆ.
ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ವರು­ಷದ ದಾಂಪ­ತ್ಯದ ನೆನಪು ಕೊನೆ­ಯಲ್ಲಿ ವರ್ತ­ಮಾ­ನದ ಜಗ­ಲಿಗೆ ಬರು­ತ್ತದೆ. ಆಕೆ ಕೇಳು­ತ್ತಾಳೆ;
ಪಯ­ಣ­ದಲಿ ಜೊತೆ­ಯಾಗಿ ನಾನಿ­ಲ್ಲವೆ?
**­*­*­**
ಈ ಹಾಡಿಗೂ ಸಂಜೆಗೂ ಏನು ಸಂಬಂ­ಧವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರತಿ ಸಂಜೆ­ಯಲ್ಲೂ ಇದು ನೆನ­ಪಾ­ಗು­ತ್ತದೆ.
ಮುಸ್ಸಂ­ಜೆಯ ಮುಂದೆ ಬೆತ್ತಲೆ ನಿಂತ ಸಂಜೆ­ಯೆಂಬ ಗರು­ಡ­ಗಂ­ಭಕ್ಕೆ ಮನ ಜೋತು­ಬೀ­ಳು­ತ್ತದೆ.

ಟಿಪ್ಪಣಿ- ಇದು ಕಾಡಬೆಳದಿಂಗಳು ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಲೊಕೇಶನ್ ಹುಡುಕುವುದಕ್ಕೆ ಬಸರಿಕಟ್ಟೆಗೆ ಹೊರಟ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ವೀರೇಶ್ ಕೆಮರಾಕ್ಕೆ ಸೆರೆಸಿಕ್ಕ ಸಂಜೆ. ಆಮೇಲೆ ನೆಲ್ಲಿಹಡ್ಲು ನಾಗಭೂಷಣ್ ಅವರ ನೆರವಿನಿಂದ ಅದೇ ಆಸುಪಾಸಲ್ಲಿ ಶೂಟಿಂಗು ಮುಗಿಸಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು. ಈ ಸಂಜೆ ಮರೆಯಲಾರದ ಪ್ರಖರ ಸಂಜೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ನೆನಪಿನಂತೆ ಹರಿವ ನದಿ. ಮನಸಿನಂತೆ ಹಬ್ಬಿದ ಸಂಜೆಬಿಸಿಲು. ಪಯಣವೋ ನಿಲುಗಡೆಯೋ ತಿಳಿಯದ ಭಾವ.