ಹುಲಿ ಬಂತು ಹುಲಿ.

ನೀವು ಎಂದಾ­ದರೂ ಮಡಿ­ಕೇ­ರಿ­ಯಿಂದ ಸುಳ್ಯ ಮಾರ್ಗ­ವಾಗಿ ಸುಬ್ರ­ಹ್ಮ­ಣ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ­ದ್ದರೆ ನಾನು ಹೇಳು­ವುದು ನಿಮಗೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿ­ದಂತೆ ಅರ್ಥ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಈ ಪ್ರದೇ­ಶ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ನೀವು ಓಡಾ­ಡಿ­ದ­ವರು ಆಗಿ­ರದೇ ಇದ್ದರೂ ಕಾಡಿನ ನಿಬಿ­ಢ­ತೆಯ ಪರಿ­ಚಯ ಇದ್ದ­ವರೂ ಇದನ್ನು ಗ್ರಹಿ­ಸು­ವುದು ಕಷ್ಟ­ವಾ­ಗ­ಲಿ­ಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎನ್ನು­ವುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ.
ಮಡಿ­ಕೇ­ರಿ­ಯಿಂದ ಸಂಪಾಜೆ ಘಾಟಿ­ರ­ಸ್ತೆಯ ಮೂಲಕ ನೀವು ಸುಲ­ಭ­ವಾಗಿ ಸುಳ್ಯ ತಲು­ಪ­ಬ­ಹುದು. ಸುಳ್ಯ­ದಿಂದ ನೆಲ್ಲೂರು ಕೆಮ್ರಾಜೆ, ಗುತ್ತಿ­ಗಾರು ಮಾರ್ಗ­ವಾಗಿ ಸುಬ್ರ­ಹ್ಮ­ಣ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಹಾದಿ­ಯಲ್ಲಿ ದಟ್ಟ­ವಾದ ಕಾಡು ಸಿಗು­ತ್ತದೆ. ಇವತ್ತು ಈ ಕಾಡಿನ ನಡುವೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಮನೆ­ಗಳೂ ಅಡಕೆ ತೋಟ­ಗಳೂ ಕಾಣಿ­ಸು­ತ್ತ­ವೆ­ಯಾ­ದರೂ ಸುಮಾರು ಐವತ್ತು ವರು­ಷ­ಗಳ ಹಿಂದೆ ಇಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಮನೆ­ಗ­ಳಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಮಳೆ­ಗಾ­ಲ­ದಲ್ಲಿ ಬಿಡದೇ ಸುರಿ­ಯುವ ಮಳೆ, ಬೇಸ­ಗೆ­ಯಲ್ಲಿ ಥರ­ಥರ ಒಣ­ಗಿಸಿ ತರ­ಗೆಲೆ ಮಾಡುವ ಬಿಸಿಲು ಮತ್ತು ಮಳೆ­ಗಾಲ ಶುರು­ವಾ­ದೊ­ಡನೆ ಅಮ­ರಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಿದ್ದ ಮಲೇ­ರಿಯಾ ಈ ಪ್ರದೇ­ಶ­ವನ್ನು ವಾಸಿ­ಸಲು ಅಪಾ­ಯ­ಕಾ­ರಿ­ಯ­ನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ­ದ್ದವು. ಚಳಿ­ಗಾ­ಲ­ದ­ಲ್ಲಂತೂ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಯ ತನಕ ಮಂಜು ದಟ್ಟೈ­ಸಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ತ್ತಿತ್ತು.
ಈ ಪ್ರದೇ­ಶ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬುಡ­ಕ­ಟ್ಟು­ಗ­ಳಿಗೆ ಸೇರಿ­ದ­ವರು ವಾಸಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು. ಇವರು ಯಾವ ಬುಡ­ಕ­ಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿ­ದ­ವರು ಅನ್ನು­ವುದು ಈಗ ಯಾರಿಗೂ ನೆನ­ಪಿಲ್ಲ. ಕರ್ರಗೆ ಬಿಳಿ­ಚಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ತ್ತಿದ್ದ ಇವರು ಆ ಕಾಡಿನ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಬದುಕಿ ಉಳಿ­ದದ್ದೇ ಒಂದು ಪವಾಡ. ಇವರು ಬೇಸಾ­ಯ­ಗಾ­ರ­ರಲ್ಲ. ಮಾಡು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಉದ್ಯೋ­ಗವೂ ಇರ­ಲಿಲ್ಲ. ಬಿದಿ­ರಿನ ಬುಟ್ಟಿ ಹೆಣೆ­ಯು­ವುದೂ ಇವ­ರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಇವರ ಆಹಾ­ರ­ವೆಂ­ದರೆ ಕಾಡು ಪ್ರಾಣಿ­ಗಳು ಮತ್ತು ಗೆಡ್ಡೆ­ಗೆ­ಣಸು.
ಅದು ಹೇಗೋ ಏನೋ ಈ ಬುಡ­ಕ­ಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿದ ಗಂಡ­ಸರು ಕರ್ರಗೆ ಪೀಚಲು ಪೀಚ­ಲಾ­ಗಿ­ದ್ದರೆ, ಹೆಂಗ­ಸರು ಮಾತ್ರ ಮೈಕೈ ತುಂಬಿ­ಕೊಂಡು ಕಂಗೊ­ಳಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು. ಕಾಡಿ­ನಲ್ಲಿ ಅವ­ರನ್ನು ಥಟ್ಟನೆ ಕಂಡರೆ ಬೇಲೂರು ಹಳೆ­ಬೀ­ಡಿನ ಶಿಲ್ಪ­ಕ­ನ್ನಿ­ಕೆ­ಯ­ರಿಗೆ ಜೀವ ಬಂದು ತಿರು­ಗಾ­ಡು­ತ್ತಿ­ರು­ವಂತೆ ಕಾಣಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು ಎಂದೂ ಅನೇ­ಕರು ಬರೆ­ದಿ­ದ್ದಾರೆ.
ಈ ಪ್ರದೇ­ಶ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಹಿಂಸ್ರ­ಪ­ಶು­ಗಳ ಕಾಟ­ವೇನೂ ಇರ­ಲಿಲ್ಲ. ಕಾಡಿ­ನಲ್ಲಿ ಜಿಂಕೆ, ಮೊಲ, ಕಡವೆ, ಕಾಡೆ­ಮ್ಮೆ­ಗಳ ಸಂತತಿ ವಿಪು­ಲ­ವಾ­ಗಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಹುಲಿ, ಚಿರತೆ, ತೋಳ ಮತ್ತು ಕಿರು­ಬ­ಗ­ಳಿಗೆ ಆಹಾ­ರ­ಕ್ಕೇನೂ ಕೊರ­ತೆ­ಯಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಆದ್ದ­ರಿಂದ ಅವು­ಗಳು ಕಾಡಿ­ನಲ್ಲೇ ಅಲೆ­ದಾ­ಡಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ತ್ತಿದ್ದ ಈ ಬುಡ­ಕಟ್ಟು ಜನಾಂ­ಗದ ಮಂದಿಗೆ ಯಾವ ತೊಂದ­ರೆ­ಯನ್ನೂ ಮಾಡು­ತ್ತಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಅಕ­ಸ್ಮಾತ್ ಕಾಡಿ­ನಲ್ಲಿ ಹುಲಿ­ಯೊಂದು ಎದು­ರಾ­ದರೆ ಇವರೂ ಅಂಜಿ ಓಡು­ತ್ತಿ­ದ್ದಿಲ್ಲ. ಹುಲಿಯೇ ಮನು­ಷ್ಯ­ರನ್ನು ಕಂಡ ಸಂಕೋ­ಚ­ದಲ್ಲಿ ತೆಪ್ಪಗೆ ಹೊರ­ಟು­ಹೋ­ಗು­ತ್ತಿತ್ತು.
**­*­*­**
ಇಂಥ ನಿರ್ಭ­ಯದ ಕಾಡು ಇದ್ದ­ಕ್ಕಿ­ದ್ದಂತೆ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಸೆಳೆ­ಯು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ ಬಂದದ್ದೇ ಇರ­ಬೇಕು. ಆಗಷ್ಟೇ ಪಂಚ­ವಾ­ರ್ಷಿಕ ಯೋಜ­ನೆ­ಗಳು ಶುರು­ವಾ­ಗಿ­ದ್ದವು. ಕೃಷಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ಕೊಡ­ಬೇ­ಕೆಂದು ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳ­ಲಾ­ರಂ­ಭಿ­ಸಿತ್ತು. ಅದರ ಜೊತೆಗೇ ಹೈನು­ಗಾ­ರಿ­ಕೆಯ ಕುರಿತೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರಾಷ್ಟ್ರ­ಗಳ ಉದಾ­ಹ­ರ­ಣೆ­ಯನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ಅನೇ­ಕರು ಮಾತಾ­ಡ­ತೊ­ಡ­ಗಿ­ದ್ದರು. ಹೈನು­ಗಾ­ರಿಕೆ ಭಾರ­ತ­ದಂಥ ಕೃಷಿ­ಪ್ರ­ದಾನ ರಾಷ್ಟ್ರ­ದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಲಾಭ­ದಾ­ಯಕ ಉದ್ಯಮ ಎಂದು ಜನ ನಂಬ­ತೊ­ಡ­ಗಿ­ದ್ದರು. ಅದೇ ಸುಮಾ­ರಿಗೆ ಸುಳ್ಯ­ದಲ್ಲೂ ಅನೇ­ಕರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆ­ಯಲ್ಲಿ ಹಸು­ಗ­ಳನ್ನೂ ಎಮ್ಮೆ­ಗ­ಳನ್ನೂ ಸಾಕುತ್ತಾ ಹೈನು­ಗಾ­ರಿ­ಕೆ­ಯನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟ­ದಲ್ಲೇ ಆರಂ­ಭಿ­ಸಿ­ದ್ದರು.
ಅಂಥ­ವರ ಪೈಕಿ ಕೇನ್ಯ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರೂ ಒಬ್ಬರು.
ಅವರು ಬ್ರಿಟಿ್ ಅಧಿ­ಪ­ತ್ಯ­ದಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋ­ಗ­ದ­ಲ್ಲಿ­ದ್ದ­ವರು. ಗಾಂಧೀ­ಜಿಯ ಕರೆಗೆ ಓಗೊಟ್ಟು ಕೆಲ­ಸಕ್ಕೆ ರಾಜೀ­ನಾಮೆ ಕೊಟ್ಟು ಕೃಷಿ­ಕ­ರಾ­ದ­ವರು. ಹೈನು­ಗಾ­ರಿ­ಕೆಯ ಕುರಿತು ಅವರ ಆಸಕ್ತಿ ಕುದು­ರು­ತ್ತಿ­ದ್ದಂತೆ ಹಾಸ­ನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಹತ್ತೆಂಟು ಎಮ್ಮೆ­ಗ­ಳನ್ನೂ ಸುಬ್ರ­ಹ್ಮ­ಣ್ಯದ ಆಸು­ಪಾ­ಸಿ­ನಿಂದ ಹತ್ತಿ­ಪ್ಪತ್ತು ಹಸು­ಗ­ಳನ್ನೂ ಕೊಂಡು­ತಂದು ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟ­ದಲ್ಲಿ ಹಾಲು ಉತ್ಪಾ­ದನೆ ಆರಂ­ಭಿ­ಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು.
ಅವರ ಸಮಸ್ಯೆ ಶುರು­ವಾ­ದದ್ದೇ ಆಗ.
ಹಾಲು ಉತ್ಪಾ­ದ­ನೆ­ಯೇನೋ ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟ­ದಲ್ಲೇ ಆಯಿತು. ಕೊಂಡು ತಂದ ದನ­ಗ­ಳಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ನೂರು ನೂರೈ­ವತ್ತು ಲೀಟರ್ ಹಾಲು ದೊರ­ಕ­ತೊ­ಡ­ಗಿತು. ಆದರೆ ಆ ಹಾಲನ್ನು ಏನು ಮಾಡು­ವುದು ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಸರ್ಕಾ­ರದ ಹತ್ತಿರ ತಕ್ಪಣ ಉತ್ತ­ರ­ವಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ.
ಸರ್ಕಾರ ಹೈನು­ಗಾ­ರಿಕೆ ಆರಂ­ಭಿಸಿ ಎಂದು ಘೋಷಣೆ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತೇ ವಿನಾ ಯಾರಾ­ದ­ರೊ­ಬ್ಬರು ಅದನ್ನು ತಕ್ಪ­ಣವೇ ಕಾರ್ಯ­ರೂ­ಪಕ್ಕೆ ತರು­ತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಊಹಿ­ಸಿ­ರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾರಾ­ದ­ರೊ­ಬ್ಬರು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮೂಲೆ­ಯಲ್ಲಿ ಹೈನು­ಗಾ­ರಿಕೆ ಆರಂ­ಭಿ­ಸಿ­ದರೆ ಆ ಹಾಲನ್ನು ಕೊಂಡು­ಕೊಂಡು ಸರ್ಕಾರ ಕೂಡ ಏನೂ ಮಾಡುವ ಹಾಗಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಆಗಿನ್ನೂ ಕ್ಪೀರ­ಕ್ರಾಂ­ತಿಯ ಕನಸೂ ಸರ್ಕಾ­ರಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ.
ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ಆಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ಹತಾ­ಶ­ರಾ­ದರು. ಕೊಂಡು ತಂದ ಜಾನು­ವಾ­ರು­ಗ­ಳನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಸಾಕು­ವುದು ಅವ­ರಿ­ಗಂತೂ ಸಾಧ್ಯ­ವಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲ ಈಗಿ­ನಂತೆ ಹಾಲು ಸ್ಥಳೀ­ಯ­ವಾಗಿ ಮಾರಾ­ಟ­ವಾ­ಗು­ತ್ತಲೂ ಇರ­ಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ­ಯೊಂದು ಮನೆ­ಯಲ್ಲೂ ಒಂದೊ ಎರಡೋ ಕರಾವು ಇದ್ದೇ ಇರು­ತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಒಂದೆ­ರಡು ಮನೆ­ಗ­ಳಿಗೆ ಹಾಲು­ಬೇ­ಕಿ­ದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಕೊಂಡು­ಹೋಗಿ ಕೊಡು­ವುದು ತುಂಬ ದುಬಾ­ರಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ಹಸು­ಗ­ಳ­ನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾರು­ವು­ದಕ್ಕೆ ನಿಶ್ಟ­ಯಿ­ಸಿ­ದರು. ಆದರೆ ಅವರು ಕೊಂಡ ಅರ್ಧ­ಬೆ­ಲೆಗೂ ಅವು­ಗ­ಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳು­ವ­ವರು ಅವ­ರಿಗೆ ಸಿಗ­ಲಿಲ್ಲ. ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರ ಕ್ಷೀರ­ಕ್ರಾಂತಿ ಆ ಪ್ರದೇ­ಶ­ದ­ಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಚಾ­ರ­ವಾ­ಗಿತ್ತು.
ಆಗ ಅವ­ರಿಗೆ ಹೊಳೆದ ಉಪಾ­ಯ­ವೆಂ­ದರೆ ಹಸು­ಗ­ಳ­ನ್ನೆಲ್ಲ ಒಯ್ದು ಗುತ್ತಿ­ಗಾ­ರಿಗೋ ಎಡ­ಮಂ­ಗ­ಲಕ್ಕೋ ಕೊಲ್ಲ­ಮೊ­ಗ್ರು­ವಿಗೋ ಸಮೀ­ಪ­ವಿ­ರುವ ಹುಲ್ಲು­ಗಾ­ವ­ಲಿ­ನಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು­ಬಿ­ಡು­ವುದು. ಅಲ್ಲಿ ಯಥೇ­ಚ್ಛ­ವಾಗಿ ದನ­ಗ­ಳಿಗೆ ಮೇವು ಸಿಗು­ವು­ದಂತೂ ಖಾತ್ರಿ. ಅಲ್ಲೊಂದು ಗೋಮಾ­ಳ­ವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಸುತ್ತಲೂ ಬೇಲಿ­ಹಾ­ಕಿಸಿ ಬಿಟ್ಟು­ಬಿ­ಟ್ಟರೆ ಹಸು­ಗಳೂ ಎಮ್ಮೆ­ಗಳೂ ಖರ್ಚಿ­ಲ್ಲದೇ ಮೇವು ತಿಂದು­ಕೊಂಡು ಇರು­ತ್ತವೆ. ಅವು­ಗಳ ವಂಶಾ­ಭಿ­ವೃ­ದ್ಧಿಯೂ ಆಗು­ತ್ತದೆ. ಮುಂದೆ ಸರ್ಕಾ­ರದ ಯೋಚನೆ ಕೈಗೆ­ಟು­ಕು­ವಂ­ತಾ­ದಾಗ ಅವು­ಗ­ಳನ್ನು ವಾಪಸ್ಸು ಹೊಡೆ­ದು­ಕೊಂಡು ಬಂದ­ರಾ­ಯಿತು.
ಈ ಯೋಚನೆ ಬಂದಿದ್ದೇ ತಡ ರಾಮಣ್ಣ ಗೌಡರು ಗುತ್ತಿ­ಗಾ­ರಿನ ಕಡೆಗೆ ಪಯಣ ಬೆಳೆ­ಸಿ­ದರು. ಸುಳ್ಯ­ದಿಂದ ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತು ಮೈಲಿ ದೂರ­ದಲ್ಲಿ ಅವ­ರಿ­ಗೊಂದು ಸೊಗ­ಸಾದ ಹುಲ್ಲು­ಗಾ­ವಲು ಕಂಡಿತು. ಅದರ ಆಸು­ಪಾ­ಸಿ­ನಲ್ಲಿ ಬುಡ­ಕಟ್ಟು ಜನಾಂ­ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಆರೆಂಟು ಮನೆ­ಗ­ಳಿ­ದ್ದವು. ಆ ಜಾಗದ ಪಕ್ಕ­ದಲ್ಲೇ ಸಣ್ಣ­ದೊಂದು ತೊರೆಯೂ ಹರಿ­ಯು­ತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಗೋವು­ಗ­ಳನ್ನು ಸಾಕು­ತ್ತಿ­ದ್ದರೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಆ ಜಾಗವೂ ತನ್ನ­ದಾ­ಗು­ತ್ತದೆ ಎಂಬ ದುರಾ­ಸೆಯೂ ಶೆಟ್ಟ­ರನ್ನು ಕಾಡಿ­ರ­ಬೇಕು. ಬುಡ­ಕಟ್ಟು ಜನಾಂ­ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಕೊಲ್ಲಿ ಎಂಬ­ವ­ನನ್ನು ಸಂಬ­ಳಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತು­ಮಾ­ಡಿ­ಕೊಂಡು ಅಲ್ಲೊಂದು ವಿಶಾ­ಲ­ವಾದ ಹುಲ್ಲು­ಗಾ­ವ­ಲಿಗೆ ಬೇಲಿ ಹಾಕಿಸಿ. ಮಳೆ ಬಂದಾಗ ದನ­ಗ­ಳಿಗೆ ನಿಲ್ಲು­ವು­ದ­ಕ್ಕೊಂದು ವಿಶಾ­ಲ­ವಾದ ಚಪ್ಪರ ಹಾಕಿ­ಸಿ­ಕೊಟ್ಟು ರಾಮ­ಣ್ಣ­ಗೌ­ಡರು ತಮ್ಮ ಎಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಹಸು­ಗ­ಳನ್ನು ಆ ಗೋಮಾ­ಳಕ್ಕೆ ತಂದೇ­ಬಿ­ಟ್ಟರು.
ಅದು ಸುಮಾರು ಹತ್ತೆ­ಕರೆ ವಿಸ್ತಾ­ರದ ಗೋಮಾಳ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಲಿ ಹಾಕಿ­ಸು­ವು­ದಕ್ಕೇ ಅವ­ರಿಗೆ ಸುಮಾರು ಖರ್ಚಾ­ಗಿತ್ತು. ಹಸು­ಗ­ಳನ್ನು ಸಾಕು­ವು­ದ­ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವ­ರನ್ನು ಆಕ­ರ್ಷಿ­ಸಿದ್ದು ಆ ಜಾಗ­ವನ್ನು ತಾವು ಹೊಡೆ­ದು­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬ­ಹುದು ಎಂಬ ದುರಾಸೆ.
ಹೀಗೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಮ್ಮ ಜಾನು­ವಾ­ರು­ಗ­ಳನ್ನು ತಂದು­ಬಿಟ್ಟ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ಅದರ ಉಸ್ತು­ವಾ­ರಿ­ಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಏಕೈಕ ಮಗ­ನಾದ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಗೆ ಒಪ್ಪಿ­ಸಿ­ದರು.
ಎಡ­ವ­ಟ್ಟಾ­ದದ್ದು ಅಲ್ಲೇ.
**­*­**
ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಮೆಟ್ರಿಕತನಕ ಓದಿದ್ದ. ಮುಂದೆಯೂ ಓದುವ ಆಸೆ­ಯಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂ­ಡಿದ್ದ. ಮಂಗ­ಳೂ­ರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಓದು ಮುಂದು­ವ­ರಿ­ಸಿ­ದರೆ ತನ್ನ ಉಕ್ಕು­ತ್ತಿ­ರುವ ಯೌವ­ನಕ್ಕೂ ನ್ಯಾಯ ಸಲ್ಲಿ­ಸ­ಬ­ಹುದು ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಆಸೆ ಇಟ್ಟು­ಕೊಂ­ಡಿದ್ದ ಸುಬ್ಬ­ಣ್ಣ­ನನ್ನು ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ಬೈದು ಕೃಷಿ­ಕಾ­ಯ­ಕಕ್ಕೆ ನೂಕಿ­ದ್ದರು. ಓದಿ ಮಗ ಯಾರ ಚಾಕ­ರಿ­ಯನ್ನೂ ಮಾಡ­ಬೇ­ಕಾ­ಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನು­ವುದು ಅವರ ಆಲೋ­ಚ­ನೆ­ಯಾ­ಗಿತ್ತು. ಒಲ್ಲದ ಮನ­ಸ್ಸಿ­ನಿಂದ ಗದ್ದೆ, ತೆಂಗಿ­ನ­ತೋಟ ನೋಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಿದ್ದ ಸುಬ್ಬ­ಣ್ಣ­ಶೆ­ಟ್ಟಿ­ಯನ್ನು ಕರೆದು ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ಗುತ್ತಿ­ಗಾರು ಸಮೀ­ಪದ ಗೋಮಾ­ಳ­ವನ್ನು ನೋಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬೇ­ಕೆಂದು ತಾಕೀತು ಮಾಡಿ­ದರು. ತಿಂಗ­ಳಿಗೆ ಒಂದು ಸಲ­ವಾ­ದರೂ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರ­ಬೇ­ಕೆಂದು ಕಟ್ಟು­ನಿ­ಟ್ಟಾಗಿ ಆಜ್ಞಾ­ಪಿ­ಸಿ­ದರು.
ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರ ಹತ್ತಿರ ಒಂದು ಹಳೆಯ ಮಿಲಿಟ್ರಿ ಜೀಪಿತ್ತು. ಅದ­ನ್ನ­ವರು ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಕೊಂಡು­ಕೊಂ­ಡಿ­ದ್ದರು. ಅದು ಟ್ರಾಕ್ಟ­ರ್­ನಷ್ಟೇ ವೇಗ­ವಾಗಿ ಓಡು­ತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕೆಟ್ಟು ನಿಲ್ಲು­ತ್ತಿತ್ತು. ಆಗೆಲ್ಲ ಅದನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡ­ಬೇ­ಕಾ­ಗು­ತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಅದ­ಕ್ಕೊಬ್ಬ ಡ್ರೈವ­ರ್­ನನ್ನೂ ಶೆಟ್ಟರು ನೇಮಿ­ಸಿ­ದ್ದರು. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಆ ಜೀಪಿ­ನಲ್ಲಿ ತಿಂಗ­ಳಿ­ಗೊಮ್ಮೆ ಗೋಮಾ­ಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರ­ಬೇ­ಕಾ­ಗಿತ್ತು. ಅವನ ಜೀವ­ನ­ದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ನಿಷ್ಪ್ರ­ಯೋ­ಜಕ ಕೆಲ­ಸ­ವೆಂ­ದರೆ ಅದು ಎಂದು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ರೈ ಅಂದು­ಕೊಂ­ಡಿದ್ದ. ಹತ್ತಾರು ಬಾರಿ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟ­ರಿಂದ ಹೇಳಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳದೇ ಆತ ಅತ್ತ ಕಡೆ ತಲೆ­ಹಾ­ಕು­ತ್ತಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ಮಗ­ನನ್ನು ಹೇಗಪ್ಪಾ ದಾರಿಗೆ ತರು­ವುದು ಎಂದು ಯೋಚಿ­ಸು­ತ್ತಿದ್ದ ರಾಮಣ್ಣ ರೈಗ­ಳಿಗೆ ಕತ್ತ­ಲ­ಕಾ­ಡಿನ ನಡುವೆ ಬೆಳ­ಕಿನ ಕೋಲಿ­ನಂತೆ ಕಾಣಿ­ಸಿದ್ದು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಯ ಬದ­ಲಾದ ವರ್ತನೆ.
**­*­**
ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಇದ್ದ­ಕ್ಕಿ­ದ್ದಂತೆ ತಿಂಗ­ಳಿ­ಗೆ­ರಡು ಸಾರಿ ಗೋಮಾ­ಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ­ಬ­ರಲು ಆರಂ­ಭಿ­ಸಿದ್ದ. ಹೋದ­ವನು ಒಂದೆ­ರಡು ದಿನ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದು­ಬಿ­ಡು­ತ್ತಿದ್ದ. ವಾಪಸ್ಸು ಬರು­ವಾಗ ಮತ್ತಷ್ಟು ಉತ್ಸಾ­ಹ­ದಿಂದ ನಳ­ನ­ಳಿ­ಸು­ತ್ತಿದ್ದ. ಅಂತೂ ಮಗ­ನಿಗೆ ಹಳ್ಳಿಯ ಹುಚ್ಚು ಹತ್ತಿತು, ಇನ್ನು ಪರ­ವಾ­ಗಿಲ್ಲ ಅಂದು­ಕೊಂಡು ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ತಮ್ಮ ಮಗನ ಬದ­ಲಾದ ವರ್ತ­ನೆ­ಯನ್ನು ಕಂಡ­ಕಂ­ಡ­ವರ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಿ­ಕೊಂಡು ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟು­ಕೊಂ­ಡರು.
ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಬದ­ಲಾ­ದ­ದ್ದಕ್ಕೆ ಕಾರ­ಣ­ವಿತ್ತು. ಗೋಮಾಳ ನೋಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳಲು ರಾಮ­ಣ್ಣ­ಶೆ­ಟ್ಟರು ನೇಮಿ­ಸಿದ ಕೊಲ್ಲಿ ಎಂಬ ಬುಡ­ಕಟ್ಟು ಜನಾಂ­ಗದ ವಯೋ­ವೃ­ದ್ದ­ನಿ­ಗೊ­ಬ್ಬಳು ಸುಂದರಿ ಮಗ­ಳಿ­ದ್ದಳು. ಆ ಜನಾಂ­ಗದ ಎಲ್ಲ­ರಿ­ಗಿಂತ ಒಂದು ಕೈ ಮಿಗಿಲು ಅನ್ನಿ­ಸು­ವಷ್ಟು ಆಕೆ ಮೈಕೈ ತುಂಬಿ­ಕೊಂಡು ಕಂಗೊ­ಳಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ದ್ದಳು. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಅವ­ಳಿಗೆ ಮೈಮ­ರೆ­ತಿದ್ದ. ಕೊಲ್ಲಿ­ಯನ್ನು ಯಾವುದೋ ಕೆಲ­ಸಕ್ಕೆ ಕಳಿ­ಸಿಯೋ, ಆಕೆ­ಯನ್ನು ಜೀಪಿ­ನಲ್ಲಿ ಕಾಡಿನ ಮತ್ತೊಂದು ಮೂಲೆಗೆ ಕರೆ­ದೊಯ್ದೋ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಆಕೆಯ ಜೊತೆ ಚಕ್ಕಂ­ದ­ವಾ­ಡ­ತೊ­ಡ­ಗಿದ್ದ. ಆಕೆಯೂ ಹಳ್ಳಿ­ಯಿಂದ ಪಾರಾಗಿ ಪಟ್ಟಣ ಸೇರು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ಅಪೂರ್ವ ಅವ­ಕಾಶ ಎಂದು­ಕೊಂಡು ಆತ­ನನ್ನು ಸಂಪೂ­ರ್ಣ­ವಾಗಿ ತನ್ನ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ತೆಗೆ­ದು­ಕೊಂ­ಡಿ­ದ್ದಳು.
ಈ ಮಧ್ಯೆ ಮಗನ ಕಾಡಿನ ನಿಷ್ಠೆ­ಯನ್ನು ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿ­ಕೊಂಡ ಶೆಟ್ಟರು ಅವ­ನಿ­ಗೊಂದು ಮದುವೆ ಗೊತ್ತು­ಮಾ­ಡಿ­ದರು. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಅದನ್ನೂ ವಿರೋ­ಧಿ­ಸ­ಲಿಲ್ಲ. ಕಾಡಿ­ನ­ಲ್ಲೊಂದು ನಾಡಿ­ನ­ಲ್ಲೊಂದು ಹೆಣ್ಣು ಸಿಕ್ಕರೆ ತನ್ನ ವಂಚಿತ ನಗ­ರ­ಜೀ­ವ­ನದ ವೈವಿ­ಧ್ಯ­ಮಯ ಆಸೆ­ಗ­ಳನ್ನು ಪೂರೈ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬ­ಹುದು ಎಂದು ಅವ­ನಿಗೂ ಅನ್ನಿ­ಸ­ತೊ­ಡ­ಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನಿರ್ವಿ­ಘ್ನ­ವಾಗಿ ಅವನ ಮದು­ವೆಯೂ ನಡೆ­ದು­ಹೋ­ಯಿತು. ತಿಂಗ­ಳಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಕೊಲ್ಲಿಯ ಮಗ­ಳನ್ನು ಭೇಟಿ­ಯಾ­ಗು­ತ್ತಿದ್ದ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಈಗೀಗ ತಿಂಗ­ಳಿ­ಗೆ­ರಡು ಭೇಟಿಗೆ ತೃಪ್ತ­ನಾದ.
ಈ ಮಧ್ಯೆ ಮತ್ತೊಂದು ಅನಾ­ಹುತ ಸಂಭ­ವಿ­ಸಿತು. ಕೊಲ್ಲಿಯ ಮಗಳು ಗರ್ಭಿ­ಣಿ­ಯಾ­ಗಿ­ದ್ದಳು. ಅದನ್ನು ಕಂಡು­ಹಿ­ಡಿ­ದ­ವಳು ಕೊಲ್ಲಿ­ಯಲ್ಲ. ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಎಂದೋ ತೀರಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ದ್ದಳು. ಆದರೆ ಆ ಮನೆಗೆ ಆಗಾಗ ಬಂದು­ಹೋ­ಗು­ತ್ತಿದ್ದ ಪಕ್ಕದ ಹಾಡಿಯ ಕೊಲ್ಲಿಯ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಕೊಲ್ಲಿಗೆ ಈ ಆಘಾ­ತ­ಕಾರಿ ಸುದ್ದಿ­ಯನ್ನು ತಿಳಿ­ಸಿ­ದಳು.
ಅವರ ಜನಾಂ­ಗ­ದಲ್ಲಿ ಅದು ಅಂಥ ಅಪ­ರಾ­ಧ­ವೇನೂ ಆಗಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಆದ್ದ­ರಿಂದ ಕೊಲ್ಲಿ ಮಗ­ಳನ್ನು ಗದ­ರು­ವು­ದ­ಕ್ಕೇನೂ ಹೋಗ­ಲಿಲ್ಲ. ಬದ­ಲಾಗಿ ಮಗ­ಳ­ನ್ನಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂಡು ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧ­ರಿ­ಸಿದ. ಮುಂದಿನ ಸಾರಿ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಬಂದಾಗ ಏನು ಮಾಡ­ಬೇ­ಕೆಂದು ಮಗ­ಳಿಗೆ ತಿಳಿ­ಸಿ­ಹೇ­ಳಿದ.
ಮಗಳು ಅಪ್ಪನ ಮಾತನ್ನು ಮೀರ­ಲಿಲ್ಲ. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಗೆ ತಾನು ಗರ್ಭಿ­ಣಿ­ಯಾದ ಸಂಗ­ತಿ­ಯನ್ನು ತಿಳಿ­ಸಿ­ದಳು. ತಮ್ಮ ಬುಡ­ಕ­ಟ್ಟಿನ ಸಂಪ್ರ­ದಾ­ಯದ ಪ್ರಕಾರ ತನ್ನನ್ನು ಕೂಡಿಕೆ ಮಾಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬೇ­ಕೆಂ­ದಳು. ಆವತ್ತು ಆಕೆ­ಯಿಂದ ಅದು ಹೇಗೋ ತಪ್ಪಿ­ಸಿ­ಕೊಂಡು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಒಂದೇ ಉಸಿ­ರಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಯಕ್ಕೆ ಕಾಲು­ಕಿತ್ತ. ಮತ್ತೆಂದೂ ಗೋಮಾ­ಳದ ಕಡೆಗೆ ತಲೆ­ಹಾ­ಕ­ದಿ­ರಲು ನಿರ್ಧ­ರಿ­ಸಿದ.
ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟ­ರಿಗೆ ಇದು ಮತ್ತೊಂದು ಸಮ­ಸ್ಯೆ­ಯಾಗಿ ಕಂಡಿತು. ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ ತಕ್ಪಣ ಮಗ ಹೆಂಡ­ತಿಯ ಗುಲಾ­ಮ­ನಾಗಿ ಕರ್ತ­ವ್ಯ­ವಿ­ಮು­ಖ­ನಾದ ಎಂದ­ವರು ಭಾವಿ­ಸಿ­ದರು. ಮಗ­ನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮಾಳದ ಕಡೆ ಹೋಗು­ವಂತೆ ಒತ್ತಾ­ಯಿ­ಸಿ­ದರು. ಅವನು ಹೋಗ­ದಿ­ದ್ದರೇ ತಾನೇ ಹೋಗು­ವು­ದಾಗಿ ಬೆದ­ರಿಕೆ ಹಾಕಿ­ದರು.
ಈ ಮಧ್ಯೆ ಇನ್ನೊಂದು ಅಪಾಯ ಎದು­ರಾ­ಯಿತು. ಕೊಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅವನ ಮಗಳು ಒಂದು ದಿನ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರ ಮನೆ­ಯಂ­ಗ­ಳ­ದಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯ­ಕ್ಪ­ರಾ­ದರು. ಆವತ್ತು ಅದೃ­ಷ್ಟ­ವ­ಶಾತ್ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರು ಮನೆ­ಯ­ಲ್ಲಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಯ ಹೆಂಡತಿ ತವ­ರಿಗೆ ಹೋಗಿ­ದ್ದಳು. ತಕ್ಪಣ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಕೊಲ್ಲಿಯ ಕೈಗೊಂ­ದಷ್ಟು ದುಡ್ಡು ತುರುಕಿ ಮುಂದಿ­ನ­ವಾ­ರವೇ ಬಂದು ಮಗ­ಳಿ­ಗೊಂದು ಗತಿ ಕಾಣಿ­ಸು­ವು­ದಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ಇಷ್ಟು ದಪ್ಪ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊತ್ತು­ಕೊಂಡು ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒಂದಿಡೀ ಸಮ­ಸ್ಯೆ­ಯಂತೆ ಕಾಣಿ­ಸು­ತ್ತಿದ್ದ ಕೊಲ್ಲಿಯ ಮಗ­ಳನ್ನೂ ಕರೆದು ಏನೋ ಉಸು­ರಿದ.
**­*­*­**
ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಘಟ­ನೆ­ಗಳು ವೇಗ­ವಾಗಿ ನಡೆ­ದವು. ಒಂದು ವಾರ­ದಲ್ಲಿ ಗೋಮಾ­ಳಕ್ಕೆ ಬರು­ವು­ದಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ರೈ ಮಾರನೇ ದಿನವೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಜೀಪಿ­ನಲ್ಲಿ ಹೋದ. ಅಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ­ನಿಗೂ ಹೇಳದೇ ತನ­ಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದ ಕೊಲ್ಲಿಯ ಮಗ­ಳನ್ನು ಜೀಪಿಗೆ ಹತ್ತಿ­ಸಿ­ಕೊಂಡು ಮರಳಿ ಬರುವ ದಾರಿ­ಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಕತ್ತು ಹಿಸುಕಿ ಕೊಂದ. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಯೂ ಜೀಪು ಡ್ರೈವರ್ ಗುರು­ವ­ಪ್ಪನೂ ಅವಳ ಹೆಣ­ವನ್ನು ಹಾದಿ­ಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಕೆರೆ­ಯೊಂ­ದಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲು­ಕಟ್ಟಿ ಎಸೆ­ದರು.
ಇದಾದ ಒಂದು ವಾರದ ನಂತರ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಗೋಮಾ­ಳಕ್ಕೆ ಹೋದ. ಮಗಳು ನಾಪ­ತ್ತೆ­ಯಾದ ದುಃಖ­ದಲ್ಲಿ ಕೊಲ್ಲಿ ಕುಸಿ­ದು­ಹೋ­ಗಿದ್ದ. ಅವ­ನಿಗೆ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಯ ಮೇಲೂ ಅನು­ಮಾ­ನ­ಗ­ಳಿ­ದ್ದವು. ಅದೇ ಅನು­ಮಾನ ಮತ್ತು ಸಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ಆತ ಒಂದಷ್ಟು ಕೂಗಾ­ಡಿದ. ರಾಮಣ್ಣ ರೈಯ­ವ­ರಿಗೆ ಇದ­ನ್ನೆಲ್ಲ ತಿಳಿ­ಸು­ವು­ದಾ­ಗಿಯೂ ತನ್ನ ಮಗ­ಳನ್ನು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಯೇ ಕಾಣೆ­ಯಾ­ಗಿ­ಸಿ­ದ್ದಾ­ನೆಂದೂ ಅರ­ಚಾ­ಡಿದ. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಮತ್ತು ಡ್ರೈವರ್ ಸೇರಿ ಕೊಲ್ಲಿ­ಯನ್ನು ಅವನ ಗುಡಿ­ಸ­ಲಲ್ಲೇ ಕೊಂದರು. ಅದು ಬೇಸ­ಗೆಯ ಕಾಲ­ವಾ­ದ್ದ­ರಿಂದ ಅವನ ಗುಡಿ­ಸ­ಲಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿ­ದರು. ಕೊಲ್ಲಿಯ ಅರ್ಧ­ಸುಟ್ಟು ಕರ­ಕ­ಲಾ­ಗಿದ್ದ ಶವ­ವನ್ನು ಮೂರು ದಿನ­ಗಳ ನಂತರ ಅವನ ಬುಡ­ಕ­ಟ್ಟಿನ ಮಂದಿ ತಮ್ಮ ಶಾಸ್ತ್ರೋಕ್ತ ದಫನ್ ಮಾಡಿ­ದರು.
ಒಂದು ಪ್ರೇಮ ಪ್ರಕ­ರಣ ಎರಡು ಕೊಲೆ­ಯಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯ­ವಾ­ಯಿತು.
**­*­*­**
ಇಲ್ಲಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮುಗಿ­ದು­ಹೋ­ಗ­ಬೇ­ಕಾ­ಗಿತ್ತು.
ಮತ್ತೆ ಆ ಪ್ರದೇ­ಶಕ್ಕೆ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ ಕಾಲಿ­ಡದೇ ಹೋಗಿ­ದ್ದರೆ ಬಹುಶಃ ಮುಗಿ­ಯು­ತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ? ಎರಡು ಕೊಲೆ­ಯಲ್ಲಿ ಭಾಗ­ವ­ಹಿ­ಸಿದ್ದ, ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿಯ ಗುಟ್ಟು­ಗ­ಳೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಡ್ರೈವರ್ ಗುರು­ವಪ್ಪ ತನ್ನ ಜಾಣ­ತನ ತೋರಿ­ಸ­ಲಿಕ್ಕೆ ಆರಂ­ಭಿ­ಸದೇ ಹೋಗಿ­ದ್ದರೂ ಎಲ್ಲ ಮುಗಿ­ಯು­ತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ?
ಆದರೆ ಹಾಗಾ­ಗ­ಲಿಕ್ಕೆ ಇಬ್ಬರೂ ಬಿಡ­ಲಿಲ್ಲ.
ಗುರು­ವಪ್ಪ ತಾನು ಬಾಯ್ಮು­ಚ್ಚಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ವು­ದ­ಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರತಿ­ತಿಂ­ಗಳೂ ಸಾವಿರ ರುಪಾ­ಯಿ­ಯನ್ನು ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ­ಯಿಂದ ಪೀಕಿ­ಸ­ತೊ­ಡ­ಗಿದ. ಅಷ್ಟೊಂದು ದುಡ್ಡನ್ನು ಅಪ್ಪ­ನಿಂದ ಕೇಳು­ವುದು ಸಾಧ್ಯ­ವಾ­ಗದೇ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ನಾನಾ ಕಡೆ ಸಾಲ ಮಾಡ­ಬೇ­ಕಾಗಿ ಬಂತು. ಈ ಡ್ರೈವರ್ ಗುರು­ವ­ಪ್ಪ­ನನ್ನೂ ಮುಗಿ­ಸ­ಬೇಕು ಎಂದು ಆಗಾಗ ಆತ­ನಿಗೆ ಅನ್ನಿ­ಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ತನ­ಗಿಂತ ಬಲಾ­ಢ್ಯ­ನಂತೆ ಕಾಣು­ತ್ತಿದ್ದ ಆತ­ನನ್ನು ಕೊಲ್ಲು­ವು­ದಕ್ಕೆ ಸುಬ್ಬ­ಣ್ಣ­ನಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ಬಂದಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ.
ಈ ನಡುವೆ, ಕೊಲ್ಲಿಯ ಕೊಲೆ ನಡೆದು ಎಂಟು ತಿಂಗ­ಳಾ­ಗಿತ್ತು. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟಿ, ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಮಗು­ವಿನ ಜೊತೆ ಗೋಮಾ­ಳಕ್ಕೆ ಹೋದ. ಅಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಮನೆ ಕಟ್ಟುವ ಯೋಚ­ನೆಯೂ ಅವ­ನಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಒಂದಿಡೀ ದಿನ ಅಲ್ಲಿದ್ದು ಗೋಮಾ­ಳದ ಅಂಚಲ್ಲಿ ಅಲೆ­ದಾ­ಡುತ್ತಾ ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಗು ವಾಪಸ್ಸು ಹೊರ­ಡುವ ತಯಾ­ರಿ­ಯ­ಲ್ಲಿ­ದ್ದರು. ಯಥಾ­ಪ್ರ­ಕಾರ ಜೀಪು ಕೈಕೊ­ಟ್ಟಿ­ದೆ­ಯೆಂದು ಗುರು­ವಪ್ಪು ರಿಪೇ­ರಿ­ಯಲ್ಲಿ ತೊಡ­ಗಿ­ಕೊಂ­ಡಿದ್ದ. ಅದನ್ನು ಆಸ­ಕ್ತಿ­ಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತಾ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ನಿಂತಿದ್ದ. ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಗು ಅಲ್ಲೇ ಅಡ್ಡಾ­ಡುತ್ತಾ ಅಟ­ವಾ­ಡು­ತ್ತಿ­ದ್ದರು.
ಇದ್ದ­ಕ್ಕಿ­ದ್ದಂತೆ ಮಗು ಅಳ­ತೊ­ಡ­ಗಿತು.
ಕಾಡಿ­ನಲ್ಲಿ ಅಳ­ಬಾ­ರದು ಎನ್ನುವ ಮೂಲ­ ನಿ­ಯಮ ಮಗು­ವಿ­ಗಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಸುಬ್ಬ­ಣ್ಣ­ನಿಗೂ ಗೊತ್ತಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಅಳುವ ಮಗು­ವನ್ನು ಎತ್ತಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಲೆಂದು ತಾಯಿ ಹತ್ತಿರ ಬರು­ತ್ತಿ­ದ್ದಂತೆ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ. ಅವನು ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಕಣ್ತೆ­ಗೆ­ಯು­ವ­ಷ್ಟ­ರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆಕೃತಿ ಪೊದೆ­ಯಿಂದ ಛಂಗನೆ ಜಿಗಿದು ಅವನ ಮಗು­ವನ್ನೂ ಹೆಂಡ­ತಿ­ಯನ್ನೂ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಕಚ್ಚಿ­ಕೊಂಡು ನೆಗೆ­ದು­ಹೋ­ಯಿತು. ಮರು­ಕ್ಪಣ ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಗು­ವಿದ್ದ ಜಾಗ­ದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇರ­ಲಿಲ್ಲ. ಆತ ಗಾಬ­ರಿ­ಯಿಂದ ಥರ ಥರ ನಡು­ಗುತ್ತಾ ಹಾಹಾ­ಕಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಜೀಪನ್ನೂ ಅಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಡ್ರೈವ­ರನ ಜೊತೆ ಪರಾ­ರಿ­ಯಾದ.
ಮಾರ­ನೆಯ ದಿನ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರೂ ಮಗನ ಮತ್ತು ಡ್ರೈವ್ ಜೊತೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಆಗ­ಮಿ­ಸಿ­ದರು. ಬುಡ­ಕಟ್ಟು ಜನಾಂ­ಗ­ದ­ವರ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಇಡೀ ಕಾಡನ್ನು ಜಾಲಾ­ಡಿ­ದರು. ಸೊಸೆಯ ಮೊಮ್ಮ­ಗು­ವಿನ ಪತ್ತೆ ಹತ್ತ­ಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ನಿರಾ­ಸೆ­ಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟು ಹೋದರು. ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಡ್ರೈವರ್ ಅಲ್ಲೇ ಉಳಿ­ದು­ಕೊಂ­ಡರು.
ನಡು­ರಾ­ತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ದೇಹ­ಬಾಧೆ ತೀರಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಲಿಕ್ಕೆ ಗುಡಿ­ಸ­ಲಿ­ನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದ. ಕುಳಿ­ತು­ಕೊಂಡು ನಿದ್ದೆ­ಗ­ಣ್ಣಲ್ಲಿ ಉಚ್ಚೆ­ಹೊ­ಯ್ಯು­ತ್ತಿ­ದ್ದ­ವ­ನಿಗೆ ತನ್ನ­ಮುಂದೆ ಆಕೃ­ತಿ­ಯೊಂದು ನಿಂತದ್ದು ಕಾಣಿ­ಸಿ­ತಷ್ಟೇ. ಮರು­ಕ್ಪ­ಣವೇ ಅದು ಭೀಕ­ರ­ವಾಗಿ ಗರ್ಜಿಸಿ ಸುಬ್ಬ­ಣ್ಣ­ನನ್ನು ಹೆಗ­ಲಿಗೆ ಹಾಕಿ­ಕೊಂಡು ಕಾಡಿ­ನೊ­ಳಗೆ ಓಡಿ­ಹೋ­ಯಿತು. ಆ ಗರ್ಜ­ನೆಗೆ ಎದ್ದು ಕೂತ ಡ್ರೈವರ್ ಗುರು­ವಪ್ಪ ಉಟ್ಟ­ಬ­ಟ್ಟೆ­ಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ಎರಡು ಮಾಡಿ­ಕೊಂಡು ಅದೇ ವಾಸ­ಲೆ­ಯಲ್ಲೇ ಗುಡಿ­ಸ­ಲಿ­ನಿಂದ ಹೊರ­ಬ­ರ­ಲಾ­ಗದೆ ರಾತ್ರಿ ಬೆಳಗು ಮಾಡಿದ. ಬೆಳ­ಗಾ­ಗು­ತ್ತಲೇ ಭಯ­ಗ್ರ­ಸ್ತ­ನಾಗಿ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಜೀಪು ಹತ್ತಿ­ಕೊಂಡು ಶರ­ವೇ­ಗ­ದಿಂದ ಸುಳ್ಯದ ಕಡೆ ಧಾವಿ­ಸಿದ.
ಗುತ್ತಿ­ಗಾರು ಸುಳ್ಯದ ರಸ್ತೆ­ಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಕೆರೆ­ಯೊಂ­ದ­ರಲ್ಲಿ ಅವನ ಜೀಪು ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ಮುಳು­ಗಿ­ದ್ದು­ದನ್ನು ಮೂರು ದಿನ­ಗಳ ನಂತರ ಯಾರೋ ನೋಡಿ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟ­ರಿಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿ­ದರು. ಅವರು ಬಂದು ಜೀಪು ಎತ್ತಿ­ಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಗುರು­ವ­ಪ್ಪನ ಶವ­ವನ್ನು ಕೆರೆಯ ಮೀನು­ಗಳು ತಿಂದು ಮುಗಿ­ಸಿ­ದ್ದವು.
ಗುರು­ವಪ್ಪ ಜೀಪಿ­ನೊಂ­ದಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಸತ್ತ ಕೆರೆಯೂ ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಗುರು­ವಪ್ಪ ಸೇರಿ ಕೊಲ್ಲಿಯ ಮಗ­ಳನ್ನು ಕಲ್ಲು­ಕಟ್ಟಿ ಎಸೆದ ಕೆರೆಯೂ ಒಂದೇ ಆಗಿ­ದ್ದದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕಾಕ­ತಾ­ಳೀಯ.
**­*­**
ಆ ಪ್ರದೇ­ಶ­ದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆಂದೂ ಹುಲಿ ಕಾಣಿ­ಸಿ­ಕೊಂ­ಡ­ದ್ದನ್ನು ಯಾರೂ ಕಾಣ­ಲಿಲ್ಲ. ಸತ್ತ ಕೊಲ್ಲಿಯೇ ದೆವ್ವ­ವಾಗಿ ಹುಲಿಯ ರೂಪ­ದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಸೇಡು ತೀರಿ­ಸಿ­ಕೊಂಡ ಎಂದು ಅನೇ­ಕರು ಮಾತಾ­ಡಿ­ಕೊಂ­ಡರು. ಕ್ರಮೇಣ ಈ ಸುದ್ದಿ ರಾಮಣ್ಣ ಶೆಟ್ಟರ ಕಿವಿಗೂ ಬಿತ್ತು. ಇದ್ದೊಬ್ಬ ಮಗ­ನನ್ನು ಕಳ­ಕೊಂಡ ದುಃಖ­ದಲ್ಲಿ ಶೆಟ್ಟರು ಐಹಿಕ ವ್ಯಾಪಾ­ರ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಕಳ­ಕೊಂಡು ಕೃಶ­ರಾ­ಗುತ್ತಾ ಬಂದರು.
ಒಂದು ದಿನ ಇದ್ದ­ಕ್ಕಿ­ದ್ದಂತೆ ಕಾಣೆ­ಯಾ­ದರು. ಅವ­ರನ್ನು ಹುಡು­ಕಿ­ಕೊಂಡು ಬಂದ­ವ­ರಿಗೆ ಅವರ ಮನೆಯ ಅಂಗ­ಳ­ದಲ್ಲಿ ಹುಲಿಯ ಹೆಜ್ಜೆ­ಗು­ರು­ತು­ಗಳು ಕಾಣಿ­ಸಿ­ದ್ದು­ವಂತೆ.
ಆ ಕಾಲದ ದಿನ­ಪ­ತ್ರಿ­ಕೆ­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಯದ ಮಂದಿ ಒಂದು­ವಾರ ಕಾಲ ಹುಲಿ­ಭೀ­ತಿ­ಯಿಂ­ದಾಗಿ ಮನೆ­ಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರದೇ ಕಾಲ­ಕ­ಳೆದ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿ ಬಂದಿ­ದ್ದನ್ನು ಈಗಲೂ ನೂರು ಸಮೀ­ಪಿ­ಸು­ತ್ತಿ­ರುವ ಮಂದಿ ನೆನ­ಪಿ­ಸಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ತ್ತಾರೆ.